Is hij de ware? Ft. Bankzitters

Deel 48 :)

 We stappen de auto weer in. Ik heb nog niks gezegd en ik wil ook niks zeggen.

'Hoe was t?' is de eerste vraag die ik krijg als ik het huis binnen stap, 'kut, het is en was kut'. zeg ik met weinig emotie in m'n stem terwijl ik op de bank ga zitten. 'Oh sorry' verontschuldigd Robbie zich voor z'n vraag. Ik til m'n schouders op en pak m'n telefoon, beetje afleiding is wel goed denk ik. Ik hoor iedereen gewoon een beetje praten maar ik wil eigenlijk niks horen, ik wil stilte om me heen. Ik sta op en vertrek naar Matt z'n kamer.  'Laat haar maar even' hoor ik Raoul nog zeggen. Als ik de kamer in kom breek ik. Ik zit met m'n rug tegen de muur naast de badkamer. Ik ben verdrietig en boos op mezelf, waarom doe ik zo? Waarom doe ik mezelf dit aan?

Ik denk terug aan de belofte die ik heb gemaakt naar m'n vader "we komen er bovenop en ik ga dit doen voor jou, mama en Jasper."  Het is alles behalve gelukt en t gaat slechter dan ooit. Ik wil mezelf herpakken maar t lukt niet. M'n hoofd is zo'n chaos dat ik bang ben dat het nooit meer gaat lukken. Ik sta langzaam op en loop naar het bed, ik pak m'n oortjes van het nachtkastje en doe ze in. M'n muziek zet ik keihard, hopen dat ik alles in m'n hoofd even kan uitschakelen. Ik wil gewoon even niks denken of doen. Ik luister naar de muziek terwijl ik naar het plafond staar. Ik hoor niks om me heen en merk niet dat er iemand de kamer in komt. Ik voel een hand op m'n schouder en ik kijk om, Raoul zit naast me. Hij zet m'n muziek veel zachter en komt zonder iets te zeggen gewoon naast me zitten. Hij staart net als ik naar het plafond, het idee dat hij me zo moet zien maakt me nog verdrietiger. Tranen lopen over m'n wangen en ik zie in m'n ooghoek Raoul af en toe naar me kijken. 'Sorry' is het enige wat ik zachtjes uitbreng, geen idee of hij me verstond. Ik ga rechter zitten en staar nu richting de tv, Raoul doet precies hetzelfde. Er hangt door mij een kut sfeer in de kamer. 'T is oke' zegt hij dan, ik schud m'n hoofd. Nee het is niet oke, ik verpest alles voor ze. 'Jullie zijn beter af zonder mij' zeg ik nog zachter in de hoop dat hij het eigenlijk niet hoort. 'Dat is niet waar' zegt Raoul dan en hij gaat ineens heel recht op zitten. 'Jazzmin. Je moet dat niet denken. Je bent de perfecte voor Matthy en je bent onze beste vriendin' verteld hij me met een lieve maar duidelijke toon. Ik til m'n schouders op, ik weet ni of ik t geloof. Voor mij betekenen de jongens alles maar voor m'n idee is t net alsof de jongens mij alleen zielig vinden en we daarom vrienden zijn. 'Ik weet het, ik ken je gevoel. Misschien moeten we iemand zoeken die je kan helpen. Wij doen ons best op alle vlakken maar we zijn geen professionele therapeuten. Het is belangrijk dat je hierover nadenkt. Ik ga je helpen iemand zoeken die jij kan vertrouwen met alles, die je helpt zodat je gelukkig kan worden.' Ik knik, misschien moet ik dit doen. Proberen kan altijd en misschien lukt het dan wel. 'Ik ga zoeken naar de beste persoon voor jou en dan komen we er wel! Het komt goed' is het laatste wat hij zegt en verlaat de kamer. 

Z'n woorden spoken door m'n hoofd, ik moet dit doen. Ik wil dit doen, voor hen maar ook voor pap, mam en Jasper. Ik vertrouw Raoul met de zoektocht naar die persoon die me kan helpen, hij kent me dus dat zou goed moeten komen toch? 

'Jazzmin? Mag ik binnenkomen?' wordt er aan me gevraagd na een paar minuten. 'Ja' zeg ik en ik veeg m'n traan weg. Het is Matthy, de jongen die heel m'n hart heeft en waar ik alles voor over heb. De jongen die ik nu de meeste pijn lever, de pijn die hij niet verdiend. 'Sorry' zeg ik ook tegen hem. Ik moet het tegen iedereen zeggen. tegen Iedereen die ik pijn doe ga ik sorry zeggen, sorry voor de dingen die ik doe en waar ik ze in mee trek zonder dat ze het zouden willen. Hij zegt niks maar komt naast me liggen, ik voel een arm om me middel en het voelt weer even veilig. 'Sorry' zeg ik nogmaals, hij moet weten dat het me spijt. 'Het is goed Jazz, echt waar' zegt hij terug. Het voelt niet zo, het voelt niet goed. 'Ik ga hulp zoeken' zeg ik vlak daarna, ik draai me om en kijk weer naar het plafond. 'Raoul wil me helpen zoeken' vul ik aan. 'Ik ben trots op je Jazz' zegt hij. Die woorden gaan door m'n hoofd heen en geven me wat meer motivatie. Meer zeggen we niet. Het is oke, die stilte is nu niet zwaar maar het is veilig en vertrouwt. 

Wat vonden we van dit deel? Ja beetje depri, i know. Komt omdat ik me vandaag en afgelopen dagen ook beetje zo voel(de). Sorry daarvoor.  De foto boven t verhaal past ook eigenlijk niet bij het deel maar boeie. 

29-08-2022