Chapter 38

20.7K 767 604
                                    

Mabilis akong nag-iwas ng tingin. My hands were shaking so bad. It shocked me to see him act like this! Bagong-bago iyon sa akin.

"A-Ah," Hindi ko kayang ibuka ang bibig ko. I stepped backwards. Bumangga ako sa likuran ni George. Calen's eyes became darker.

"A-Aalis na lang ako. W-We can talk some other time." I gulped again and turned my back on him. Mabilis ang kabog ng dibdib ko.

But before I could even touch the door's doorknob, Calen spoke again.

"Call my lawyer, George. Tell him I will file the lawsuit today." Aniya na nagpahinto sa akin.

"Alright, Sir—"

"Wait!" Mabilis akong humarap kay Calen.

Nakita ko siyang nakangisi pero napalitan kaagad iyon ng seryosong mukha nang humarap ako. Was I wrong?

"Let's talk. Now." Sabi ko.

Kumalas ang pagkakahalukipkip niya at sumandal sa inuupuang swivel chair. He looked so intimidating. Bahagya akong umiwas ng tingin sa kaniya. I couldn't look directly into his eyes while he could stare at me as if he could see my soul.

"Fine," Malamig niyang sabi na para bang hindi interesado.

"I'll go out for a moment so you can talk." Ani George bago lumabas ng office. I was about to stop him, but he had already closed the door.

I was left inside his office alone with him. Hindi ko alam ang gagawin. Para banag napako na ako sa kinakatayuan habang wala sa sariling nakatitig sa kaniyang seryosong mukha.

"Sit," buong boses na sabi niya at tiningnan ang upuang nasa harap ng kaniyang lamesa.

Huminga ako nang malalim bago dahan-dahang naglakad papunta sa upuan. I could not feel my feet while walking. Calen was staring at me so much to the point that my mind went completely blank.

"Why are you here?" Matabang na tanong niya.

"Uh, I want to say something." Kinakabahang sabi ko at napalunok. I fidgeted my finger because I was anxious. Kinakabahan ako nang sobra-sobra sa 'di malamang dahilan.

"Go on," Malamig niyang tugon.

Tinagilid ni Calen ang kaniyang ulo na para bang inip na inip nang malaman ang sasabihin ko. Hindi ko naman agad maibuka ang bibig ko dahil sa kaba. I'm trying my best to calm myself down. A simple apology won't hurt me, but it's hella making me feel shiver all over my body.

He pursed his lips and brushed his hair. His forehead was exposed for a second before his hair naturally fell down again. I saw a big scar on the corner of his forehead. A scar that most likely he got from the accident almost three years ago.

"Uhm..." I bit my lips. "I want to say sorry for what I did. I know I hurt you before, so I'm taking this chance to apologize. I..." Huminga ako nang malalim. "I'm sorry. I really am sorry."

Calen's expression never changed like it wasn't a big deal to him. "Apology accepted." Simpleng sabi niya.

Nagliwanag kaagad ang mga mata ko dahil sa narinig. Nawala ang kaba sa dibdib ko. "Talaga?!" Napangiti ako.

"Uhuh," Malamig niyang sabi at nag-iwas ng tingin. Kinuha niya ang ballpen sa lamesa at pinaglaruan iyon.

"So, you're not going to file the lawsuit anymore?" Tanong ko ulit. I had my high hopes.

Calen suddenly smirked and held up his gaze to look at me. Kinabahan ako kaagad sa titig niya at nawala ang ngiti sa labi.

"You're asking for an apology, and I accepted it, but I've never said that I would withdraw filing the lawsuit."

365 Days Contract [EDITING]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon