Το κλειδί του μυστηρίου

Θυμάμαι όταν τον βρήκαμε.

Ήταν πεσμένος στο έδαφος στον κήπο μου, τραυματισμένος, αδύναμος και γεμάτος αίμα. Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω. Φορούσε μόνο ένα μαύρο παντελόνι, παλιό και σκισμένο. Τα μαλλιά του ήταν σκούρα, βρεγμένα και ατίθασα. Δεν φορούσε παπούτσια. Τα πέλματα των ποδιών του είχαν φουσκάλες και οι χλωμοί ώμοι του έλαμπαν από τον ιδρώτα καθώς έτρεμε και κάθε ίνα του σώματός του έμοιαζε να σφίγγεται από τον πόνο.

Ήταν τρομακτικός. Δεν υπήρχε τίποτα το φυσιολογικό πάνω του. Απέπνεε ακόμη και μια άσχημη μυρωδιά.

Αλλά... ταυτόχρονα υπήρχε κάτι πολύ ενδιαφέρον στην κατάστασή του. Έμοιαζε με πληγωμένο ζώο, ευάλωτο και ακινητοποιημένο από την ίδια του την αδυναμία. Και μου ενέπνευσε μια οικειότητα, σαν να μην ήταν πραγματικά ξένος.

Υπήρχε κάτι πάνω του.

Στην εμφάνισή του.

Και ακόμη και στο όνομά του όταν το πρόφερε.

Όμως ήταν ένα θύμα;

Ή μήπως ήταν αυτός που είχε κάνει κάτι πολύ κακό;

Υποθέτω ότι ήταν πολύ αργά όταν ανακαλύψαμε την αλήθεια...