Το κλειδί του μυστηρίου

Κεφάλαιο 6

Είχε φύγει.

Ήμουν σίγουρη γι' αυτό.

Είχε δραπετεύσει.

Είχε πάρει μαζί του την αλήθεια για το γιατί έψαχνε τον πατέρα μου. Με είχε αφήσει με μια αμφιβολία που θα με στοίχειωνε για πάντα.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα μέχρι που άκουσα ένα φτέρνισμα και γύρισα απότομα.

Είχα ξεχάσει ένα μέρος. Στην κουζίνα, ακριβώς στον τοίχο, υπήρχε μια μυστική πόρτα που οδηγούσε σε ένα μικρό δωμάτιο πανικού.

Πήγα εκεί και μόλις άνοιξα την πόρτα, η οποία αν και καμουφλαρισμένη μπορούσε να εντοπιστεί αν κοίταζες προσεκτικά, ήταν εκεί. Καθόταν ενάντια στον τοίχο, ανάμεσα στη σκόνη και την κλειστή μυρωδιά, αμήχανα μικροκαμωμένος σε αυτόν τον μικροσκοπικό χώρο με τα αντιβράχια του στα γόνατα και ένα μπερδεμένο, δυσανάγνωστο βλέμμα, καρφωμένο στο κενό, σαν να μην υπήρχε τίποτα μπροστά ή μέσα του τοίχου.

Στεκόταν τόσο ακίνητος που θα μπορούσε εύκολα να τον περάσει κανείς για κούκλα που κάποιος είχε διπλώσει και βάλει στην άκρη ανελέητα, και υπήρχε κάτι ψυχρό και ανατριχιαστικό στην έκφρασή του.

Γονάτισα μπροστά του και τότε τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου. Η παρουσία του με καθησύχασε.

Είχα ακόμα την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τις αμφιβολίες μου.

Του χαμογέλασα χωρίς να χωρίσω τα χείλη μου.

«Νόμιζα ότι είχες φύγει», ομολόγησα.

«Εδώ», απάντησε καχύποπτα.

«Ναι, έμεινες εδώ», συμφώνησα καθώς καθόμουν οκλαδόν «Είσαι παράξενα υπάκουος, Αλ. Ποιος σου δίδαξε να είσαι έτσι;»

Καμία απάντηση.

Σηκώθηκα για να τον αφήσω να βγει έξω. Το έκανε προσεκτικά για να μην πληγωθεί. Τότε, όταν στάθηκε μπροστά μου, έπρεπε να σηκώσω το βλέμμα επειδή ήταν λίγο ψηλότερος. Τότε πήρα ένα από τα σάντουιτς και του το πρόσφερα. Δίστασε για μια στιγμή, αλλά μετά δεν άντεξε άλλο. Το άρπαξε από τα χέρια μου και άρχισε να το καταβροχθίζει με τέτοιο τρόπο που αναρωτήθηκα πόσο καιρό είχε να φάει, γιατί έτρωγε με απελπισία και αγριότητα.

Το τελείωσε σε ένα λεπτό σχεδόν χωρίς να το μασήσει. Έβηξε λίγο και κοίταξε με αγωνία το άλλο που είχε μείνει στο πιάτο του. Τώρα υπήρχε κάτι στα μάτια του: μια αδηφάγος πείνα. Αλλά πού ήταν το υπόλοιπο; Πού ήταν εκείνο το σχεδόν ανεπαίσθητο αντανακλαστικό που έκανε κάποιον άνθρωπο;