Το κλειδί του μυστηρίου

Κεφάλαιο 8

Ο Αλ βρισκόταν ακίνητος στο σαλόνι, τυλιγμένος με μια πετσέτα.

Και όχι τυλιγμένος από τη μέση και κάτω, αλλά από τους ώμους μέχρι τα πόδια. Δεν ήξερα γιατί στο καλό τον είχα τυλίξει έτσι, όπως τυλίγουν οι μητέρες τα παιδιά μετά το μπάνιο, αλλά ίσως επειδή δεν ήταν πια καλυμμένος με αίμα ή βρωμιά, και αυτό μου έδωσε μια άλλη εντύπωση που με εξέπληξε λίγο. Μια νέα εντύπωση.

Ήταν σαν, από καθαρή βαρεμάρα, να έσκαβες το βρώμικο, σχεδόν νεκρό έδαφος ενός ξεχασμένου κομματιού γης, χωρίς να περιμένεις να βρεις τίποτα, και ξαφνικά να ανακάλυψες μια πετρελαιοπηγή.

Ο Αλ ήταν καθαρό, ανόθευτο πετρέλαιο.

Ναι, δεν ήμουν καλή στις συγκρίσεις.

Το θέμα ήταν ότι όλα είχαν αλλάξει. Τα μαλλιά του έπεφταν στο μέτωπό του και η έκφρασή του ήταν αμετάβλητη, αδιάφορη- αλλά το καθαρό του δέρμα είχε μια κρεμ απόχρωση. Μπορούσες να δεις τα σημάδια διάσπαρτα στα χέρια, το στήθος και τον κορμό του. Κάποια ήταν τόσο παλιά που του έδιναν μια τραχιά όψη. Ήθελα να μάθω πώς τα απέκτησε, επειδή το σχήμα τους ήταν παρόμοιο με εκείνο των εγκαυμάτων, αλλά το να τον ρωτήσω ήταν σαν να έχανα τον χρόνο μου.

Το πρόσωπό του ήταν άθικτο, εκτός από ένα μικρό τραύμα μικρότερο του ενός εκατοστού στο άνω χείλος του, κοντά στη γωνία του στόματός του. Ήταν κόκκινο, αλλά δεν αιμορραγούσε. Και εξακολουθούσα να αισθάνομαι κάτι επιβλητικό πάνω του που με έκανε να σκέφτομαι τους στρατιώτες στον πόλεμο.

«Λοιπόν, εδώ υπάρχουν παντελόνια και πουκάμισα», είπα.

Έδειξα το σακίδιο στον καναπέ με το δάχτυλο του δείκτη μου. Το βλέμμα του Αλ γλίστρησε σε αυτό και στη συνέχεια επέστρεψε σε μένα.

«Πρέπει να τα φορέσεις», του είπα και προσπάθησα με κάθε τρόπο να του χαμογελάσω, κρατώντας τα χείλη μου ακίνητα.

Δεν κουνήθηκε.

«Ρούχα, Αλ», προσπάθησα πάλι πιο προσεκτικά. «Ντύσου».

Μια απλή εντολή. Είχα ξεχάσει πόσο γρήγορα υπάκουε σε απλές εντολές.

Πέταξε την πετσέτα σαν να τον ενοχλούσε, και σε ένα δευτερόλεπτο ήταν εντελώς γυμνός, εκτεθειμένος, κάθε λεπτομέρεια πλήρως ορατή.

«Γαμώτο, Αλ!» ξεστόμισα, καλύπτοντας το πρόσωπό μου. Το έκανα γρήγορα, αλλά τα μάτια μου διέκριναν κάτι και η εικόνα έμεινε χαραγμένη στο σκοτάδι των βλεφάρων μου. «Δεν ξέρεις τι σημαίνει να ντρέπεσαι;»