Το κλειδί του μυστηρίου

Κεφάλαιο 1

«Θα μας σκοτώσουν, Μάντισον».

«Αν συνεχίσεις να μιλάς, θα μας σκοτώσουν», παραπονέθηκα.

Εντάξει, ίσως όντως θα μας σκότωναν, γιατί υπήρχε κάτι στον κήπο μου.

Κάτι... Κακό; Δεν ήμουν σίγουρη, αλλά πριν από λίγα λεπτά καθόμασταν στον καναπέ του σπιτιού μου και βλέπαμε σειρές. Μια χαλαρή και ήρεμη βραδιά, μέχρι που ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και μετά, σαν να βρισκόμασταν σε ταινία, ακούσαμε έναν πολύ παράξενο θόρυβο. Φοβηθήκαμε, αλλά βγήκαμε να δούμε τι ήταν. Το πρόβλημα ήταν ότι τα πάντα εκεί ήταν σκοτεινά, ήσυχα και τρομακτικά, και τα βήματά μας έτριζαν στο γρασίδι του τεράστιου κήπου καθώς εξερευνούσαμε.

«Θα μας σκοτώσουν σαν μαλάκες», συνέχισε με υψηλό, φοβισμένο τόνο. «Είμαι δεκαοκτώ ετών, Μάντι, δεν θέλω να πεθάνω ακόμα, δεν έχω κάνει ούτε το πρώτο μου τρίο!»

«Σκάσε, Νάθαν!»

Αλλά, φυσικά, δεν έλεγε να το βουλώσει. Αν όντως σκοτωθούμε, θα έφταιγε αυτός.

«Εφαρμόζουμε την ηλίθια λογική των πρωταγωνιστών των ταινιών τρόμου», συνέχισε γκρινιάζοντας, καθώς έστρεφε τον φακό προς όλες τις κατευθύνσεις. «Ξέρουμε ότι θα έχει άσχημη κατάληξη και δεν τρέχουμε. Πες μου γιατί δεν έχουμε τρέξει ακόμα».

Είχα υπομονή μαζί του μόνο και μόνο επειδή ο Νάθαν ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Μπορούσε να δείχνει πολύ γενναίος: ψηλός, λεπτός, σαν μποέμ χαρακτήρας από ευρωπαϊκή ταινία, λίγο εξωτικός στο χρώμα των ματιών και στο προφίλ λόγω της ελληνικής καταγωγής του από τη μητέρα του, αλλά όταν ήταν νευρικός ήταν ένας μπελάς.

«Είμαστε ακόμα εδώ γιατί δεν είμαστε τόσο δειλοί», απάντησα κοιτάζοντας πέρα δώθε.

«Ω, ναι, είμαστε», απάντησε. Ήξερα ότι είχε δίκιο, αλλά δεν επρόκειτο να του το δώσω. Ακόμα πρέπει να βλέπουμε κινούμενα σχέδια μετά από μια ταινία τρόμου για να κοιμηθούμε. Ποιον κοροϊδεύεις;»

Ήθελα να τον αντικρούσω, αλλά πάλι ακούσαμε κάτι και σταματήσαμε.

Αυτή τη φορά, ό,τι κι αν ήταν, ακούστηκε σαν ανθρώπινο βογγητό.

Κοιτάξαμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Γύρω γύρω, πυκνοί θάμνοι που είχαν καιρό να κλαδευτούν, το γρασίδι λίγο ψηλό, σκοτάδι, μερικά δέντρα, ένας μεγάλος και τρομακτικός κήπος...

«Πες μου ότι το άκουσες κι αυτό και ότι δεν έκαψα ένα καλώδιο στο κεφάλι μου», ψιθύρισε ο Νάθαν λίγο αργότερα, πολύ νευρικός.