Το κλειδί του μυστηρίου

Κεφάλαιο 9

Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, βρισκόμασταν σε κίνηση.

Γύρισα το κεφάλι μου από την μια πλευρά στην άλλη, αναρωτώμενη γιατί το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν το αστυνομικό τμήμα. Αναγνώρισα τον Νάθαν να οδηγεί το αυτοκίνητο της μητέρας μου. Χάρηκα που τον είδα ότι ήταν καλά, αν και το πρόσωπό του ήταν ιδρωμένο και μερικές τούφες μαλλιών είχαν κολλήσει στο μέτωπό του, και φαινόταν να κρατιέται σφιχτά από το τιμόνι. Αλλά το καλό συναίσθημα δεν κράτησε για πολύ, γιατί μόλις μετακινήθηκα στο κάθισμα του συνοδηγού, μου ξέφυγε ένα βογγητό καθώς ένιωσα ένα οδυνηρό κάψιμο στο πόδι μου.

«Έχεις ένα έγκαυμα, αλλά δεν φαίνεται βαθύ, το έχω ήδη ελέγξει», έσπευσε να μου πει μόλις πρόσεξε ότι ήμουν ξύπνια. «Είναι περισσότερο σαν να καίγεσαι με σίδερο. Έχεις ποτέ καεί από σίδερο;»

Χαμήλωσα το βλέμμα μου. Από το γόνατο και κάτω δεν υπήρχε ύφασμα ρούχου. Υπήρχε κόκκινο, φουσκωμένο δέρμα. Κι έκαιγε, η κυκλική περιοχή που περιέβαλε το έγκαυμα έκαιγε σαν να κυλιόμουν στη σχάρα.

«Μη με δουλεύεις, Νάθαν, δεν μοιάζει έγκαυμα από σίδερο αλλά σχάρας», ξεστόμισα και έριξα το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα. «Πού πάμε;»

Έριξε μια ματιά στο πόδι μου και μετά πάλι στο δρόμο.

«Στο φαρμακείο της Ταμάρα για να σε θεραπεύσουμε».

Παρατήρησα κάτι παράξενο στη φωνή του. Ακουγόταν λίγο πιο βραχνή και μιλούσε έτσι μόνο όταν φοβόταν.

«Τι συνέβη στο αστυνομικό τμήμα;» αποφάσισα να ρωτήσω.

«Μέχρι να φτάσουν οι πυροσβέστες, είχε καεί σχεδόν ολοσχερώς. Όλοι είναι καλά. Ο αδερφός μου είναι μια χαρά». Έκανε μία παύση, σχεδόν αμφίβολη. «Εγώ... σε έβγαλα από εκεί πριν σε πάνε στο νοσοκομείο».

«Γιατί; Θα ήταν καλό να με εξετάσουν». Έβγαλα ένα βραχνό βογγητό. Αισθάνομαι σαν να καίει μέχρι το κόκαλο του ποδιού μου»

«Σχεδόν έχουμε φτάσει, άντεξε ακόμη λίγο» απάντησε.

Δεν έκανα άλλες ερωτήσεις όσο ήμασταν στο αυτοκίνητο, αλλά θα του ζητούσα μια απάντηση αργότερα.

Τον εμπιστευόμουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, οπότε πρέπει να είχε σοβαρό λόγο να μην μιλήσει εκείνη τη στιγμή. Αλλά μετά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι αυτός ο λόγος δεν ήταν καθόλου καλός γιατί παρατήρησα ότι υπήρχε και κάτι περίεργο στο πρόσωπό του: έσφιγγε τα χείλη του τόσο δυνατά όσο πίεζε το τιμόνι και φαινόταν... νευρικός;