HE SAVED ME
I look around and I saw the gray clouds, buildings and people. Peaceful day but I think this is now my end. Wala sila ibang ginawa kundi ang manakit ng kapwa nila. That's insane. I don't want to die yet but I don't want to suffer in their hands.
Umakyat ako at natanaw ko ang baba. I'm here in the rooftop of school building. Teachers are busy in their lessons also the students here in this school. They won't see me here.
Pumikit ako at hinayaan ko ang sarili ko na mawalan ng balanse dahil alam kong madali lang ako mamatay dito. But then, someone hold my wrist tightly as my back hit the wall. Agad naman akong napadaing at tumingin sa itaas. May nakahawak sa kamay ko at hindi ako nahulog. Pero kung bibitawan niya ako siguradong patay na ako.
"Are you dumbass shit?!" It's a guy. "Take my one hand!" he shouted.
"Let me go please," I murmured but he heard it.
"Just fucking take it!" inis na sigaw nito. Inabot ko naman ito at hinila ako nito pataas. Parehas kaming bumagsak sa semento. Napatingin ako sa nagligtas sa akin.
He's Lopez. His surname is Lopez. Isa sa mga kasama ng mga tumutukso sa akin. But why? He saved me, bakit?
"Ah, gusto mong mamatay ako sa mga pinag-gagawa n'yo sa akin? Because I'm a failure, I'm not smart like you? I'm not beautiful like everyone here in this campus?"
He looked at me. "No," he answered. Tumalikod na ito at naglakad palayo.
"You're fucking asshole!" I shouted. Hindi naman ito tumigil at nagsalita pa. Pare-parehas lang naman sila.
Pagka-alis nito ay nagmadali akong bumaba ng hagdan. Uuwi na ako ngayon. Last year, I suffered in mental illness. Pagkatapos kong gumaling ay pinayagan nila akong pumasok ulit. But this school is hell. Full of bullies or judgemental. They're more crazy than me.
Pagka-baba ko ay nakita ko na naman sila. Mga titig nilang puro pandidiri na para bang may pumasok na insekto sa eskuwelahan nila. Hindi ko sila pinansin pero may humarang sa akin. Mukhang recess break ngayon?
"Look who's here," Kazian said.
Umiling ako at dadaan na sana sa kabila pero hinarangan ako ng isa niyang kasama na babae.
"Kazian, let her go." He's here again. Lopez the hero of my life. Ano ba sa tingin niya ang ginagawa niya? He's not bullying me or what but he's still part of their group.
"Woa that's new." She raised her both hands. "Fine then. Let's go girls." Umalis naman sila at tumingin sa akin si Lopez. Inilingan ko ito at umalis na.
Pagkatapos ng minutong paglalakad sa labas, nakita ko na ang bahay namin. Agad naman akong pumasok at nakita ko si Mama na may mga nag-a-alalang tingin.
"Saan ka nagpunta anak? Nag-alala kami. Akala namin napano ka. Bakit ka may dalang bag? Bakit ka lumayas?"
"No, Mom. I'm tired, please let me rest." Umakyat na ako sa taas at nagpahinga.
DAY SEVEN
Kada araw ay isnusulat ko lahat sa diary. I want a remembrance and I don't care if it's a painful one. Lahat dito ay ibinubuhos ko ang mga sama ng loob ko. But yesterday? I found it new. Halos lahat dito ay puro sa bully nila sa akin at ang nangyari kahapon ang nagpabago sa laman ng diary ko. I still don't have a care. Basta maisulat ko lahat.
Pumasok na ulit ako ng klase at tumambay ulit sa rooftop pagkatapos ng ilang subject. Kahit hindi ako makinig ay puwede ko namang aralin ulit sa bahay. After several minutes, I heard a footsteps.
