ဒီကေန႔သည္ ေနာက္ဆုံးေန႔။ ပိုင္ႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္ ေနာက္ဆုံးေန႔။
ကိုၾကည္မွာ ဘန္ေကာက္မွ ပတ္တရားသို႔ ေျပးဆြဲေသာ ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားတစ္ခုတြင္ စီးနင္းရင္း အေတြးမ်ားစြာ ေမ်ာပါခဲ့သည္။ ပိုင့္ဆီသြားေသာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ တစ္ႏွစ္တာမွ် အပတ္စဥ္ သြားလာလူးျပန္ေနက်ျဖစ္၍ ျမင္ကြင္းအားလုံးသည္ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ရတဲ့ လမ္းတစ္ခုလို ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္လ်က္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ေခါက္သည္ကား ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ျဖစ္၍ ကိုၾကည့္စိတ္ထဲ ေလးဖင့္ေနသည္။ ႏွေမ်ာေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲ ျပန္ရမည့္ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္ေနမိသည္။
ျမန္မာျပည္ျပန္မည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း စီစဥ္ၿပီးသား။ ျပန္ၿပီး လုပ္စရာေတြကလည္း အမ်ားအျပား။ ကိုယ့္အေပၚမွီခိုေနရသူေတြ၊ ကိုယ္လုပ္မွ ျဖစ္မည့္အရာေတြ၊ ကိုယ့္တာဝန္ေတြက အပုံအပင္။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္လ်က္ေနၾကသည္။ ဘြဲ႕လြန္အတန္းကလည္း ဒီကေန႔ပဲ ၿပီးသည္ဆိုေတာ့ တရားဝင္ လုပ္စရာအားလုံးက ကုန္ၿပီ။ ျပန္ဖို႔သာ က်န္ေတာ့၏။ အကယ္၍ ဒီေရ ဒီေျမတြင္ လုပ္စရာဘာတစ္ခုက်န္ေသးသလဲဟု ေမးလွ်င္ေတာ့ ပိုင့္ကို ႏႈတ္ဆတ္ဖို႔ အမႈကိစၥသာ က်န္ေတာ့သည္ဟု ဆိုရမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုၾကည္မွာ ဝမ္းနည္းလ်က္ေန၏။ ေတြးေတာစီးေမ်ာရင္းေန၏။ လမ္းတေလွ်ာက္ ရႈေမ်ာ္ခင္းမ်ား တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနမႈသည္ အတိတ္မွ ပုံရိပ္မ်ားစြာကို ႏႈိးေဆာ္လ်က္ရွိရာမွ ကိုၾကည္သည္လည္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို သတိရစဥ္းစားေနမိေတာ့သည္။ အမ်ားဆုံးကေတာ့ ကိုၾကည္ဆိုသူႏွင့္ ေကာင္းကင္ပိုင္ဆိုသည့္ ပိုင့္အေၾကာင္းေပါ့ ...
***
ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္က ၾကည္မ်ိဳးသြင္။ မွတ္မိစကတည္းက ၾကည္မ်ိဳးသြင္ပါပဲ။ ညီပိုင္ ေျပာခဲ့သလို "မဟာသီရိသုႏၵရရွင္ၾကည္ႏုႏုေထြး" မဟုတ္ရပါဘူး။ ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မိဘမဲ့တစ္ေယာက္။ ဆရာမႀကီးေျပာတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိႏၵိယ-ခ်င္း နယ္စပ္ဘက္က ေကာက္ရတယ္ ေျပာတာပဲ။ မိဘေတြက အိႏၵိယဘက္ကလား ျမန္မာဘက္ကလားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အသားဟာ သပိတ္ညိဳေရာင္မ်ိဳး အုပ္ေမွာင္ေနတာပဲ။ ဒီတစ္ခုေတာ့ ထင္ရွားတယ္ေလ။
YOU ARE READING
ပုံပြောသူ
General Fiction"ပိုင် ကတော့ အဖြစ်ဆိုးမှန်သမျှ မေ့ပစ်လိုက်ပြီး စိတ်ကူးလှလှတွေနဲ့ ငယ်ဘဝကို အစားထိုးနေတာပဲ။ ပိုင် စိတ်ကူး ယဉ်ရတာကိုကြိုက်တယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြိုက်ခဲ့တာပဲ။ စိတ်ကူးထဲ ပျော်မွေ့နေနိုင်တာကိုက ပိုင့်ဘဝရဲ့ အနှစ်သာရပဲလို့ ယုံကြည်တယ်။ ဘာလို့ဆို ပိုင် စိတ်ကူးယဉ...
