Bizim Apartman'ı okumadan okumayın!
Aysun'la Rüzgar, sevgili olmuşlardı. Lakin Rüzgar'ın ailesi hakkında gerçekleri öğrenmesi ile işler biraz karışıcaktı. Küçük Serçe ve Küçük Serseri'nin hayatı tekrardan değişmişti. Küçük Hanım ve Küçük Bey'in mas...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm şarkısı; Adamlar- Sarılırım Birine
~Rüzgar~ Merhaba sevgili Rüzgar..
Bunları okurken tahminen öfkeli, üzgün ve kafası karışmış haldesin. Eğer babana benziyorsan sinirlisindir ve tahminen onların oğlu olmadığını öğrendiğinde her yeri yıkıp dökmüşsündür. Bunları okurken kafan karışık. Korkuyorsundur belki. Nerdesin, nasılsın bilmiyorum. Bana kızgınsın biliyorum, seni bıraktığım için. Ama böyle gerekiyordu Rüzgar. Sana yemin ederim böyle gerekiyordu. Ama söz veriyorum, en yakın zamanda seni bulucam. Ben bunları yazarken beşiğinde mışıl mışıl uyuyorsun aslında, daha iki haftalıksın. Bu gün Melek'lerin oğlu doğdu, seni onlara bırakmak zorundayım. Kafan karışık anlıyorum. Ama başka çarem yok. Bana kızgınsın, ama lütfen affet beni. Banka da senin adına bir kasa var. Orda senin için biriktirdiğim bir miktar para ve bir kaç şey var. Paraya ihtiyacın olursa kullanabilirsin. Rüzgar belki seni sevmediğimi düşünüyorsun, ama yemin ederim ben seni çok seviyorum. Yeşil gözlerini, omzunda ki doğum izini, buğday saçlarını.. Hepsini aklıma kazıdım. Hiç bir zaman seni unutmıcağım. Bir gün o yeşil gözlerinle karşılaşırsam, hemen tanıcağıma yemin ederim. Özür dilerim Rüzgar, sana annelik yapamadım. Ama buna zorundaydım. Affet beni oğlum..
- Annen, A.Ç.
***
Zaman durdu, hayat durdu. Mektup ellerimden kayıp gitti, nefesim tükendi. Adlandıramadığım bir duygu tüm bedenimi, ruhumu, beynimi sarıyordu. Her salise içimde bir şeyler kopuyordu. Koca bir fırtınanın ortasındayım, içimde bir şeyler ölüyor ve bir şeyler doğuyor.
"Rüzgar?"
"Rüzgar cevap ver iyi misin?"
"Rüzgar?"
"Korkuyorum Rüzgar, cevap ver!"
"R-Rüzgar?"
Cevap verebilcek kelime yoktu, tüm kelimeler o mektupta tükendi. Cevap vermem gerekiyordu ama konuşcak şeyim yoktu. Aysun beni dürtüp duruyordu.
'Affet beni, oğlum'
Beynimde bu cümle yankılanıyordu.
'Oğlum'
"A-Aysun"
Kısık ve titreşimli çıkan sesimle Aysun ellerimi tutarak konuştu, "Tamam, sakin ol Rüzgar."
"Ben"
"Konuşmak zorunda değilsin, sakin ol. Bak bu çok zor bir şey biliyorum, hepsini beraber düzeltcez söz veriyorum."
"Ben biraz yalnız kalabilir miyim?"
"Tabi, ben eve gideyim. Çağırırsın bir şey olursa. Mektupu ne yapayım?"
"Bende kalsın."
Sesim kısık çıkıyordu. Aslında zor konuşuyordum. Aysun bir kaç şey daha dedi ve ona haber vermemi ve kötü bir şey yapmamamı diyerek gitti. Ve işte o zaman tüm zaman bir kere daha durdu. Sadece mektup ve ben vardım.
