Bizim Apartman'ı okumadan okumayın!
Aysun'la Rüzgar, sevgili olmuşlardı. Lakin Rüzgar'ın ailesi hakkında gerçekleri öğrenmesi ile işler biraz karışıcaktı. Küçük Serçe ve Küçük Serseri'nin hayatı tekrardan değişmişti. Küçük Hanım ve Küçük Bey'in mas...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm şarkısı; Ozbi- Geceyi Anlatmış
~Aysun~ Masada ki herkes şaşkınlık karışımı bir duyguyla bize bakarken Rüzgar sağıma yani yanıma oturmuştu. Babam Rüzgar'a bakarak konuştu, "Rüzgar oğlum yemekten sonra bi konuşalım olur mu?"
"Tabi." Diyerek sahte bi gülümseyle babamı onayladı Rüzgar. Rüzgar, Melek hanıma, Mustafa beye ve Poyraz'a baktı. Gözlerinde ki duyguyu anlayamıyordum ama masada aşırı bir gerginlik vardı. Ellerimle oynamaya devam ettim masanın altından.
Yanımıza garson gelince pek menüye bakamdan Rüzgar'ın istediğinden aldım. Galiba et almıştı, bilmiyorum çok dinlememiştim onu. Garson yanımızdan gidince annem sessizliği bölerek sohbet açtı.
Poyraz dahil herkes sohbete katıldığına ellerimle oynamaya devam ettim. Bir tek Rüzgar'la ben sohbete katılmamıştık. Rüzgar masanın altında oynadığım ellerimi tutup durdurdu. Kafamı kaldırıp Rüzgar'a baktım.
"Yapma." Diye mırıldandı, "Benide geriyorsun." Dedi masada kalanların duyamıcağı kadar kısık bir sesle. "Elimde değil, isteyerek yapmıyorum." Diye mırıldandım.
Rüzgar sağ elimi tuttu, parmaklarını parmaklarıma kilitledi. Tebessüm ettim. Masanın örtüleri o kadar çoktu ki el ele tutuştuğumuz belli olmadı.
Nefesimi verdim, sakin olmalıydım. Gerilirsem astım krizi geçirebilirdim veya Rüzgar'ın planını bozabilirdim. Evet, sakin olucaktım. Rüzgar baş parmağıyla tuttuğu elimi okşuyordu sakinleştirmek için. Sakinleşince Rüzgar'a dönüp kısık bir sesle, "Sakinim, ama bırakma elimi."
Gülümsedi, "Memnuniyetle küçük hanım." Dedi fısıltıyla. Gülümsedik bir birimize. Daha sonra aklıma nerde olduğumuz gelince Rüzgar'ın yeşil gözlerinden zorla gözlerimi çektim.
Poyraz'la göz göze geldim. Bakışlarında kıskançlık ve öfke karışımı bi duygu vardı. Kudursun, hiçte umrumda değil! Şerefsizdi o!
"Siz ne zamandır," diyerek söze girdi Poyraz ve Rüzgar'a baktı. Aileler farklı şeylerden konuşurken Poyraz birden benle ve Rüzgar'la konuşmaya başlayınca gerilmiştim. Hafifçe istemeden Rüzgar'ın elini sıktım. Tam konuşucakken Rüzgar konuştu, "Aysun tüm ailem olduğundan beri."
"Hâlâ gerçekleri bulamadın. Bulamazsında."
Rüzgar'ın suratına küçük bir sırıtış gelirken, "Ya bulduysam? Bunu size söylicek değilim her halde. Ailemi bulmuş olabilirim. Annemi mesela."
Poyraz tam konuşucakken yemeklerimiz gelmişti. Rüzgar bana bakıp 'Yemek yicem, elimi çekebilir miyim?' Der gibi baktı. İstemeyerek Rüzgar'ın elini bıraktım. Yemek yerken büyükler sohbet etti, Poyraz benle Rüzgar'ı izledi. Rüzgar'la her göz göze geldiğimde gözlerinde ki yeşil beni sakinleştirdi. Sonunda yemek faslı bitip tatlı faslı geldi.
Ben tatlı istememiştim, Rüzgar'da tatlı istememişti. Melek hanım bana dönüp, "Neden tatlı yemiyorsun Aysun'cum?" Diye sordu sahte bir gülümse ile.
