Wolfsbane Prophecy - Larry - Omegaverse

21~) İhanet

"Kaçınılmaz felaketler karşısında sızlanmak, gülmek kadar aptalcadır."

Sabahın ilk ışıkları ile Damiano, yatağında uyuyan altın saçlı çocuğun baş ucuna geçti. Erkenden kalkıp binicilik için dar beyaz pantolonu, kahverengi ceketini ve her daim tarzına ait bütünleşmiş şatafatlı takıları ile hazırlanmıştı. Çocuğun yüzüne gelen yumuşak sarı ışık, bebek gibi şişkin yanağına vururken, Damiano kısa bir süre onu uyandırmak yerine izlemeyi tercih etti. Göründüğü kadar masum değildi, belki de en çok bu onu kendine doğru çeken o sinsi girdabı oluşturuyordu. Engel olamayacağı şekilde, içinde yeni yeni oluşan yalnızlık korkusu, Eldoris'e doğru sürüklenmesine yol açıyordu. Tehlikeli bir çocuktu ama asla Damiano, Louis ya da Harry gibiler ile aşık atacak cinsten olamazdı.

Damiano, Harry'nin karakterine ve ahlakına aşık olurken, ahlaksız bir adama dönüşmesi ve evliyken onunla bir ilişki yaşamasını çok uzun süre umdu. En aciz oluğu anda bile onun yatağına yanaşmadı, yanaşmadı ki etkilenip ayakları ile yanına gelmesini sağlamak istedi. Birini bedeni için değil, varlığı ile bütün olarak arzuladı. Fakat hiç yoktan çıkan yabancı çocuk onu hiç sahip olmadan elinden söküp almıştı. Hiç taktir almadığı ailesinden sonra, hiç ait olmadığı arkadaşları, hiç onu o olduğu için sevmeyen aşklarına bir de Harry eklenmişti. İşte şimdi, otuzlarına doğru adım adım ilerlerken yalnız öleceği korkusunu, yine ona ait olmayan bu küçük on sekizine yeni basmış yanakları yeni yeni allanmaya başlayan omegada bastırmak istiyordu.

"Eldoris.."

Onu ürkütmeden kısık bir sesle uyandırdı. Burnu kırıştı, gözleri zar zor aralandı ve sıcak yorganın altından çıkmadan kendini çevirdi. Kızışmanın sıcaklığı dağıldıkça soğuğa direnci azalıyordu.

Başında dikilen Damiano'yu görünce hemen dirseklerinin üzerinde dikildi. Zayn için bu geceyi aynı odada geçirmişlerdi.

"Günaydın.."dedi, kırık sesiyle.

"Hadi kalk, giyin."

Komodinin üzerindeki sigarasını da alıp yeleğinin içine soktu ve kapıya yürüdü, Eldoris yarım saat içinde neden olduğunu sorgulamadan nişanlısının istediğini yapmıştı.

Ocak ayının soğuğuna hiçbir etkisi olmayan güneş henüz yükselmeden gri bulutların arkasına geçmişti. Damiano peşine küçük çocuğu takmış, kalenin uzun bahçesinin öteki ucuna emin adımlarla yürüyordu. Arkasından onu takip eden adım seslerini duyduğu sürece arkasına dönüp bakmadı. Eldoris de, Damiano ile konuşmaya çok hevesli olmadığı için adımlarını, ona yetişmemek için daima arkada bıraktı.

Sonunda bahçenin köşesinde bulunan onlarca at için ayrılmış kısma yetiştiler. Eldoris, eliyle burnunu bir süre kapattı, alışık olduğu bir ortam değildi. Damiano atların karşılıklı kapatıldığı bölmeler arasındaki koridorda yürüdü ve sonunda seyisin de başında beklediği yumuşak tüylü atın önünde durdu.

Eldoris elini burnundan indirip yanlarına geçti. Damiano elini atın yüzüne koyup ağır ağır okşadı. Aralarında at ile duygusal bir bağ var gibi görünüyordu.

"Daha önce hiç bindin mi?"

Eldoris yüzünde yarı korkmuş yarı heyecanlı bir gülümseme ile başını hızla iki yana salladı. Atlara bu kadar yakın olmaktan daima korkmuş ailesi de bu korkuyu pekiştirmek için ona daima atlara yakın kalmamasını söylemişti. Küçükken yaşadığı ufak bir kaza ile deli gibi korkuyordu hepsinden ama ailesinin yasakları ile de cazip bir noktaya erişmiştiler. Şimdi birine bu kadar yakın olmak, kalbini deli gibi artırıyordu.