အပြာစာ

ဖွဖွလေး

ညနေ လေးနာရီခွဲပြီးနေပြီ။ … ကိုလတ်တယောက် အိမ်ပြန်ရန် ဆေးရုံလှေကားမကြီးမှ ဆင်းတော့မလို့ဟန်ပြင်နေစဉ် နောက်ဖက်မှ အသံလေးတခုက ရုတ်တရက်ပေါ်လာ၏။ ‘ ဆရာ ပြန်တော့မလို့လား … ဟင်းဟင်းဟင်း .. ‘ ပြန်တော့မလားမေးတာ ဘာများ ရီစရာ ပါနေသည်မသိ။ … ကိုလတ်စိတ်ထဲ နဲနဲ အစာမကြေဖြစ်သွားမိသည်။ .. လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ သိနေသည်။ အသံရှင်လေး မည်သူဆိုတာ။ … ဘယ်သူရှိရမည်လဲ … သူနာပြုအသစ်လေး ဂျာဂျာ ပေါ့။ … သူမက မြန်မာမဟုတ် .. ။ တိုင်းရင်းသူလေး .. ။ နာမည်အပြည့်အစုံက အယ်လ်ကွန်ဖန်ဂျာ တဲ့ ….. ။ သို့ပေမယ့် တဆေးရုံလုံးက သူမကို ဂျာဂျာ လို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ … တွေးကြည့်လျှင် အဓိပ္ပါယ်က ဘာလိုလိုကြီး … ။ ကိုလတ်စိတ်ထဲတော့ လွန်ခဲ့သည့် သုံးလလောက်က သူတို့ဆေးရုံကို ဒီဆရာမလေး ရောက်လာပြီး သူတို့ဝါ့ဒ်ထဲရောက်လာခဲ့ချိန်ကစပြီး သူမနာမည်ကို ဂျာဂျာ လို့ ခေါ်လိုက်ရတိုင်း စိတ်ထဲမှာ သူမကို ဘာဂျာပေးချင်စိတ်တွေသာ တဖွားဖွားပေါ်ပေါ်လာနေတော့ ခက်လှသည်။

နာမည်အပြည့်အစုံခေါ်ဘို့ကလဲ ခေါ်ရခက်လှတော့ ဒီအတိုင်းပဲ သူများတွေခေါ်သလို အတိုပဲ ခေါ်နေရတော့သည်။ ထားပါတော့ ဂျာဂျာ ပဲ … ။ အနှီ ဂျာဂျာသည် လှတာတော့ တော်တော့ကိုလှသည်။ .. ဆွဲဆောင်မှုကလည်း ကောင်းသည်။ .. မျက်နှာလေးကြည့်မလား … ဖြူနုနေသည်။ .. မျက်ခုံးလေးတွေက တန်းတန်းလေး .. ။ နှာတံလေးက ပေါ်ပေါ် .. ။ တခြားတိုင်းရင်းသူတွေနှင့်မတူပဲ မျက်ဆံလေးကလဲ နက်နက်လေး … ။ ပါးပြင်လေးတွေက ခရမ်းချဉ်သီးလေးတွေလို ရဲရဲလေးတွေ … ။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ဖူးရွနေသည်။ .. အောက်နှုတ်ခမ်းလေးက တွဲတွဲလေး … ။ မေးစေ့နှစ်ခွလေးအပေါ်နားမှ မဲှ့လေးကတော့ သူမမျက်နှာကို ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံး ဖြစ်လာအောင် လုပ်ပေးထားသည့်အရာလေးပဲဖြစ်မည်။ … ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကြည့်ဦးမလား … ဘာမှ အပြစ်ပြောစရာမရှိ။ … ငါးပေသုံးလက်မဆိုသော အရပ်လေးက နဲနဲတော့ ပုသည်ပြောလို့ရပေမယ့် မြန်မာနိုင်ငံမှာတော့ မိန်းကလေးတွေအတွက် ကြည့်ကောင်းသော အရပ်ထဲမှာ ပါနေသည်။ … ခါးလေးက သေးသေးလေး။