[MUS4] The Bachelor's Desires|✔

CHAPTER 17

Chapter 17

Colt Pov

"Tell me, Colt. What really are we? Who are you to me, Colt? Who am I to you? Please!"

Pagod kong siyang tiningnan. Namumungay na ang mga mata niya. Bagsak na ang kanyang balikat at parang pagod na pagod na ang katawan niya.

I didn't move from where he pinned me just now. I'm just looking at him, and I'm still figuring out what to do. The tears that were lurking around his hazel eyes didn't take time to fall on his cheeks. His hand ran after them. Dammit! 

"I... I'm... I..." I tried to tell him. I tried telling him the truth, but my tongue—my mouth won't cooperate with me. My mind and heart were not working synchronously.

Lumapit ako sa kanya. Ang kaninang nag-aalburuto kong damdamin sa galit ay unti-unting humupa. Dapat...intindihan ko siya.

I hold his broad shoulders and bend a bit.

"You're... just drunk." I said. "Kukunan lang kita ng kape sa labas."

I was about to pull my hand from his shoulder when he put his hand across mine and held it firmly. 

Tumaas-baba ang kamay ko kasabay nang bawat pakawala niya nang malalalim na hininga.

He looked up and found my eyes.

"This is so fucking familiar. I don't know. I don't know, Colt, but I feel like I used to own this—you."

Malimit ko siyang binigyan ng ngiti. It didn't reached my eyes.

Binawi ko ang kamay ko at tumayo nang maayos sa kanyang harapan.

"You were."

His eyes stretched.

"Really?"

"Of course, I am your bodyguard. It is given."

He looked at me with his sorrowful eyes and bent his head, as much as I want to tell him the truth. But there is something inside me holding me back. Hindi ko pa kasi alam kung ano na ang estado ng utak niya. Hindi ko alam kung kakayanin ng utak niya ang mga sasabihin ko kung sakali man.

Pagod na rin kasi ako. Pagod na akong maghintay. Mula noon hanggang ngayon parang ako lagi 'yong naghihintay. Parang ako iyong nakikilimos ng atensyon, ng pagmamahal, ng oras. Gusto kong sabihin na rin ito sa kanya kasi ayaw ko na itong kimkimin sa sarili ko. Gusto ko nang makahinga ng maluwag.

Nasa kanya na iyon kung maniniwala siya sa akin o hindi. Maybe tomorrow or on the next day... sasabihin ko na sa kanya ang lahat. Ngayon h'wag muna kasi pakiramdam ko lasing siya. Baka dala lang sa alak itong ginagawa niya ngayon sa akin.

"Gagawan lang kita ng kape sa la--"

Naputol ako nang bigla niya akong hilahin ng malakas at sabay bagsak sa akin sa higaan. Kumalampag ang katawan ko sa kuwayan na higaan at impit na napa-ugol dahil masama ang pagkakabagsak ko.

Putanginang, Amerikanong-hapon! Ang sakit ng likod at pang-upo ko!

At akmang babangon na sana ako nang mabilis itong pumaibabaw sa akin at hiwakan ang dalawa kong kamay at pinid iyon sa ibabaw ng ulo ko.

Natatabunan na ako ng anino niya dito sa ilalim. Matunog siyang nagpapakawala ng hininga habang ang mga mata ay nakatutok lang sa akin. Tinititigan niya ako ng husto at parang pinag-aaralan niya ang pagmumukha ko. Iyong mga titig niya ay para bang may makukuha siyang impormasyon doon sa talim ng mga titig niya sa akin.

"Tangina! Bitawan mo ako at umalis ka sa ibabaw ko!"

Fùck! I just hope that Manang Saring and Mang Hermes are asleep by now. Nakakahiya na baka di sila makatulog dahil sa aming dalawa ni Johan dito. O baka ay nagising na sila sa ingay namin dito.