Elindeki ipe baktı. Sımsıkı tuttuğu, tenini keserek kanatan ve koyu kırmızı renge bürünen ipe. Hayata tutunduğu o incecik sicimi ellerine dolamıştı. İp ellerini kemiklerine kadar kesmişti, acı artık tarif edemeyeceği kadar fazlaydı ancak tutmaya dev...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Aldığı her nefes ciğerine battığında anlar insan, kimin yanında olduğunu, kimin canı olduğunu, kimin hiçbir şeyi olduğunu. Çünkü en ihtiyacı olduğu anlarda anlar insan kimin ne olduğunu.
Yüreği rutubetlendiğinde hisseder insan, sevgisizliği. Çünkü sevgisizlik kimsenin kendisini sevmemesi değildir. Sevgisizlik kimseyi sevememektir.
Gönlüne koydukları kupkuru havada kalıp dökülmeye başladığında anlar insan, kimsenin kalıcı olmadığını. Çünkü herkes, istese de istemese de gider buralardan.
Gidene dur diyemediğinde hisseder insan, asıl çaresizliği. Çünkü giden hiçbir aşk, hiçbir güven, hiçbir sevgi, hiçbir saygı, hiçbir gurur geri gelmez insana.
Korkuları beden olup kaburgalarını sıkıştırdığında anlar insan, cesaretin kıymetini. Dik durmanın önemini. Çünkü insanın korkudan elleri titrediğinde yaptığı her şeyi batırır. Hele korkudan yüreği titrediğinde... Hiçbir şey yapamaz insan.
Ruhu can çekişirken beden denilen hapishane hücresinde, ölümü düşler insan. Ruhun dumanlı beyaz rengini kana bulamak, bunu bileklerini keserek yapmak ister. Yahut onu özgür bırakmak ister. Boynuna geçirdiği urgandan korkmadan, ayağının altındaki sandalyeyi iterek... Tüm bu düşüncelerden kurtulmak ister insan, kafasına sıkacağı tek bir kurşunla. İyileşmek ister insan avuç avuç ilaçlarla. Nefes almaktan sıkılır insan, derin bir suyun dibine saklanmak ister.
Ya da ne bileyim sadece yaşamak ister. Etrafına baktığında gördüğü her Allah'ın kulunun yaşadığı, kendisinin asla yaşayamadığı şu hayatı bir gün olsun yaşamak ister.
Nefesi ciğerine batmadan, yüreği rutubetten nemlenip kabarmadan sonra kuruyup pul pul dökülmeden, ölümden çok yaşamayı düşleyerek, mutluluktan korkmayarak, sırtından bıçaklanmayarak, korkudan titremeyerek, ihanete uğramayarak, çok severek, çok sevilerek yaşamak ister.
Bu yüzden umut eder insan. Bu yüzden hayal kurar. Olmak istediği kişiyi görür orada. Sonra onun için çabalamaya başlar.
Düşer insan, dizleri kanar. Çıplak ayaklarıyla yürümek zorunda kalır insan, cam kırıklarıyla dolu bir yolda.
Ağlar insan, acıdan. Ama kalkar insan. Ne olursa olsun kalkar. Çünkü kaç defa kalktığıyla ölçülür insanlığı. Pes etmemesiyle ölçülür.
Kanlı ellerle, acı içinde gözyaşlarını kendi sildiğinde anlar insan, insan olduğunu. Yaşıyordur çünkü. Ve tüm o acılar yaşadığının kanıtıdır. Umudun kanıtı.
