The Boy in My Daydream

Chapter 22: Paint

Nanlaki ang mata ko nang makapasok kami sa loob. There's no way that inside of this abandoned building is cleaned and whitewashed! The wallpaper is pure white. The floor is black, parquet black. The ceiling is also wait and there's a small chandelier on the center.

Nanaginip lang ba ako talagang ganito kalinis at kaaliwalas ang abandonadong artist building.

Naglakad kami papasok at sinara naman ni Austin ang pinto. Nanatili akong nakatayo sa gitna at napa-awang pa ang labi ko dahil sa pagka-mangha. The room is pure white at sobrang liwanag dito.

Hindi ko namamalayan na kanina pa pala siya sa tabi ko. Hindi ko na lang siya pinansin. Tumingala ako at inikot ng aking mga mata ang buong paligid.

"Sigurado ka bang.. abandona na 'to?" Tanong ko sa kanya at nilingon ko siya.

He nodded without looking at me. His eyes only fixed on staring at the white wall.

"Yes.. This place was abandoned last 2010.. may-ari rin nito yung may-ari ng Disco na pinuntahan natin few days ago." Kuwento niya bago niya ako lingonan.

"That's why I bought you here.. part two of our disco craziness." He said at hinawakan niya ang kamay ko. Daglian naman kaming pumunta doon sa may mga deck at aparador na maraming art materials.

"Pick one.. one paint bucket, one paint brush.. and one poster paint. Internation brands ang mga paint at paintbrush kaya 'wag mo sirain. Mahal ang bili ni Ate Eli sa mga gamit para dito. Lalo na si Kuya Parker.." He let me pick on of those paintbrushes and I grabbed one paint bucket and gave it to him.

He carried the one paint bucket that I picked and I'm the one holding both of our paintbrush. Pumili rin siya ng para sa sarili niya.

"Kuya Parker and Ate Eliane? Kapatid mo ba sila?" I asked him, because of my curiousity.

He nodded and pulled the monobloc chair at doon nilagay ang isang paint bucket. Yung isang paint bucket ay nasa sahig.

"Yes.. we owned this place, when the real owner sold it to us noong 2014. Pero sa akin na pina-kontrata ang place na 'to. Napunta lang ako dito para maglinis. Wala kasi akong trip magpaint kaya tumatambay ako dito para mag-soundtrip at para maglinis." Kuwento niya habang hinahanda ang mga paint bucket. Isa-isa niya iyon binubuksan. 

He stood up, after he opened the cans of paint bucket. Binigay ko naman sa kanya ang paint brush. Hinalo-halo niya muna iyong kulay pink na pintura at sunod naman na pintura ay Red. Ginamit niya ang aking paint brush sa paghalo ng aking pinili na pintura.

I got the Red one, while he got the Pink one. I guess we have a different taste. Nagkaroon nga lang kami ng telepathy sa pagkuha ng kulay ng mga pintura.

He gave me my paint brush with a Red color damped on the brush. Kinuha niya rin naman yung sa kanya at ngumiti pabalik sa akin. 

"So.. you owned this place? Since when?" I asked. Ang bilis kasi magsalita kaya hindi ko maintindihan.

"Last year. I abandoned this place, because of my academics. And I came back to clean this place. At.. ikaw ang una kong dinala dito. Wala akong plano na maging isang painting class 'to eh hindi ako marunong mag-paint." Kuwento niya ulit.

"Bakit mo ako dinala dito?" Tanong ko sa kanya.

"Simple answer. Para alam mo kung gaano kahalaga yung kulay. Lagi ka kasing naiiinis sa akin.. mukhang red lang ang alam mong kulay. Atleast.. try not to be angry at me. Tsaka para iwas stress na rin yung pagpe-paint natin dito." He explained.

"Ahh so lagi akong galit?" I raised my voice and crossed my brows and looked at his eyes.

"One." He simply answered and chuckled.