Moon Princess (Legendary Fighter)

CHAPTER TWENTY-ONE

HER EYES widened at what her Nana just said. Ako? Nanlalalaki? What the fuck!. Bakit naman yun nasabi ni Nana. The hell! Kunot ang nuong tumingin siya sa Nana niya.

"The fuck—aww" She didn't had the chance to finish her words, her Nana immediately hit her with the broom she's holding.

"Tapos ngayon minumura mo nako. Ikaw bata ka saan ka natutong manlalaki ha? Ano nalang ang mararamdaman ni Keith. Tapos minura mo pako." Patuloy siyang pinaghahampas ng Nana niya pero mahina lang iyon.

"Wait." Umiwas siya agad nang akmang papaluin nito ang braso nito. "Wait..." Nang papaluin siya nito ulit agad niya itong sinalo at hinawakan ng mahigpit. Tapos niyakap niya ang Nana niya.

"Bitawan mo ako. Dali! Ikaw bata ka" sinusubukan pa ng Nana niya na makawala sa kanya pero mas hinigpitan niya ang yakap dito mula sa likuran dahil medyo matangkad siya kaysa sa Nana niya, hindi yun mahirap.

"Nana, Hindi po ako nanlalalaki okay? Tsaka hinatid lang naman po ako ni Oliver kasi linebre niya ko at tinulungan niya pako laban dun sa Prof naming muntik na akong batuhin ng gunting." I said to her. Agad naman siyang humarap sakin, tsaka tinignan ang katawan ko.

"May nangyari bang masama sayo? Hindi ka ba nasaktan o nasugatan?" Pina-ikot pako nito tsaka tiningnan kong mah sugat bako.

"Nana I'm fine." I chuckled at her reaction. Nakita kong natigilan siya. So I lowered my head a little to see her face. "Nana are you okay?" Agad kong tanong sakanya ng may tumulong luha sa mata niya. Did I say something? May nasabi ba akong masama o nasaktan ko ba siya ng hindi ko namamalayan.

"Ok lang ako, HAHA. Ngayon lang kasi kitang narinig tumawa. Ayan tuloy nag-drama na naman ang Nana mo." Naka-hinga naman ako ng maluwag ng marinig yun. Pero napa-tigil ako ng ma-realize ang sinabi niya. Then parang bugls nalang naramdaman ko ang pait sa dibdib ko. Fuck! I don't deserve to be happy. Naramdaman kong nawala na naman lahat ng emosyon sa mukha ko.

"Hija..." Napatingin ako kang Nana ng tawagin niya ko.

"I think I need to go up. I'm tired Nana." I said then walk away ng dumaan ako sa kusina. Narinig ko pang tinawag ako ni Anna at Mang Ranie. Pero hindi ko lamang sila pinansin at nagpatuloy sa pag-akyat. Alam kong naka-sunod saakin si Nana dahil narinig ko pa si mang Ranie na mag tanong.

"Anong nangyari dun?"

Nang makarating ako sa ibabaw agad akong pumasok sa kwarto ko. I throw my bag on my bed and drop myself beside it. I'm exhausted already. But of all people, I should know it. I should know that I deserve this. I don't deserve to be happy. Because that happiness would takes someone's life again.

After a moment of thinking deeply I decided to take a shower to calm my nerves. I grab my towel and a pair of pajamas in my closet then go to the bathroom.

Habang nasa ilalim ng shower hindi ko mapigilang hindi maalala ang taong minsang naging parte ng buhay ko. Mga taong pumasok sa buhay ko na naging dahilan para bawian sila ng buhay. Kung siguro hindi ako naging selfish. Kung hindi ko pinili na maging masaya ay buhay pa sana sila. Ang pinaka-tatakutan ko sa lahat ay ang magpa-pasok ng mga tao sa buhay ko na alam kong maaaring mapahamak.

Ilang minuto pa akong naka-tulala sa ilalim ng rumaragasang tubig bago ko naoag-decisyonang taposin na ang pag ligo. Nang lumabas ako ay agad kong inayos ang bag ko at pinatuyo ang buhok ko. Bago pinatay ang ilaw at humiga sa kama.

But before I can even close my eyes I felt a presence outside my room and I know that presence. Then I hear a knock, I immediately turn the bedside lamp on. And sit on my bed before I said come in. The door opened and Nana took a peek.

"Did I wake you up?" She said, I immediately shake my head. She help herself in and sat in the other side of the bed just beside me.

"Why are you still up Nana?" I ask her keeping my coldness. She sighed upon hearing ny voice.