Moon Princess (Legendary Fighter)

CHAPTER THIRTY SEVEN

PAGKATAPOS KONG sagutin ang tawag agad na akong nag-bihis. Nang makababa ako nakita ko si Keith na seryosong nakatingin sa labas ng bahay. Umupo ako sa s harapan ng upuan niya at agad nagsalin ng kape. Nanatili siyang nakamasid sa labas ng bintana, kaya tumingin din ako duon. Malapit lang ito sa dagat kaya kitang kita ang pag-angat ng araw, magandang anggulo din kapag dito ka nakatingin.

"Why?"

Agad akong napalingon sa kaniya ng marinig ko siyang magsalita, pero nanatili lamang ang mata niya sa labas hindi rin siya lumingon kahit saglit. Ibinaba ko ang kape ko at huminga ng malalim.

"What?"

"Why didn't you tell me, that you are here? I almost burn the whole hideout of rank 2 thinking that they took you. Why did you even left? After that night you've been acting strange." He said, then finally look at me.

Agad akong napaiwas ng tingin, pero nakita ko kung paano siya tumingin sa katawan ko. Napainom ako ng kape ng wala sa oras dahil hindi ko alam kong paano ko siya sasagutin.

"I was just too busy-"

"Busy about what? How busy are you that you don't even eat. Don't you dare lie to me Yara, It's so clear, just one look I know you lose a lot of weight. Why? Ganun ka ba ka busy? That you didn't even bother telling me that you're leaving."

Napakunot ng nuo ko sa sinabi niya, wala ako sa mood makipag-usap kahit kanina sa nakaraang mga araw hanggang ngayon kaya ang tuno ng boses niya at ng sinabi niya parang may kumalabit sa inis ko.

"Why are you saying Keith? It's my body I can starved it all I want. So, what if I lost some weight." Inis na sabi ko sa kaniya. "It's normal I've been training, it's understandable, and what do you mean I didn't even bother telling you about me leaving? I don't see any reason for me to tell you. I am not, responsible in anything like that. Why do I even have to tell you in the first place? You're not even, a family for me to inform you in every thing I do. Why are you acting like this? Stop acting like a caring boyfriend!." Sabi ko at padabog na inilagay sa mesa ang baso ko.

Agad akong pumasok sa loob ng bahay, at padabog na isinara ang pintuan ng maliit na terrace. Kahapon pako bwesit na bwesit sa mga tao dito sa bahay na to. Nang makarating ako sa kwarto ko ay agad kong inilubog ang sarili sa kama at kumot. Hindi kalaunan ay na-realize kung ang sinabi ko.

Nang kumalma na ako sa tingin ko tinubuan yata ako ng hiya dahil, nag sink-in sakin lahat ng sinabi ko.

"Argh." Pagulong-gulong ako dito sa kama, sa kahihiyan na sinabi ko.

Nasaktan ko siguro siya sa sinabi ko, kaibigan na ang turing ko sa kaniya at hindi ko rin naman mabobola ang sarili ko kung sasabihin kong hindi ko siya gusto. Pero ang assuming ko naman para sabihin, yung caring boyfriend. Napasabunot ako sa buhok ko sa hiya, sa tingin ko pulang pula na ang mukha ko.

Tinignan ko ang cellphone ko kung may signal na ba, ang sabi kasi sakin ng butler ko meron na daw kasi sinabi niya sa tauhan namin na ibalik ang signal sa bahay. Pero hanggang ngayon wala pa makakatikim talaga silang lahat sa akin.

Pagkatapos kong kastiguhin ang sarili ko ay agad akong bumaba, napagpasiyahan kong kausapin siya ng maayos medyo summa kasi ang mood ko pagkatapos ng tawag. Kaya sa kaniya ko tuloy nabihos lahat ng galit ko. Inaamin ko namang ang pagkakamali ko, kaya nga kakausapin ko siya.

Hinanap ko siya sa terrace kung nasaan siya kanina pero wala na siya dun, kaya naman pumunta ako sa kusina par hanapin siya pero wala parin dun. Kaya naman agad kong nilakasan ang pagtawag sa pangalan niya.

"Keith?" Pero wala paring sumasagot. Nasaan naba ng lalaking yun?. Kahit sa garden tinignan ko pero wala din naman dun kaya ng makarinig ako ng tunog sa sasakyan n umandar agad akong napatakbo sa baba.