Ölümsüzler Diyarı

9.bölüm kaçırılma

En sonunda onaylayan mırıltılar çıkartıp "Evet Yasmin senin annen."daha ne olduğunu anlayanadan Şeyma ayağa kalktı öyle bir hızla kalkmıştı ki sandalye yere düştü. Şeyma ağlayamaya başladı. Koşarak salondon çıktı.Doruk hızlı bir şekilde ayağa kalkarak onun pesinden gitti. Olayları hayretle izliyordum. Emre hoca yavaş bir şekilde yerinde kalktı .Kalkerken düşer gibi oldu. Hemen masaya tutunup dengesini tutturdu. Yavaş adımlar ile salonu terk etti.Heralde Şeyma ile konuşmaya gitti. O ikisinin yüzüne bakıp,"Ee anlatın yarım kaldı"dedim.

"Bak ister inan ister inanma bu eve taşındığımizdan beri onlara bilgi yollamayı kestik"kaşları çatarak kollarımı birbiri ile birleştirdim."Neden peki buna ne engel oldu size?"ikiside bir süre sessiz kaldı sonunda Ebrar yere bakmayı bırakıp yüzüme bakıp "Başından beri bu işi istemiyorduk. O ekip ile anlaşamıyorduk. Böyle bir görev olunca Yasmin hoca bizi seçti. Bizde mecburen yapmak zorunda kaldık. Bu ekibe girdiğimizde bu görevi denemeye çalıstık ama olmadı. Bu eve girdiğimiz gün de onlara kesin olarak artık onların ekibinde olmadığınızı söyledik."dediği ile öfkem baya bir azalmıştı sonucta Emre hoca da bana böyle bir görev verse bende yapmak zorundaydım.

Can'a baktığımda onun da bana baktığını fark ettim .Başı ile onları affedelim anlamına geliyormuş gibi olumlu anlamda kafasını salladı. Onlara tekrar baktıklarında gözlerindeki o yoğun istek dolu bakışları gördüm .Bu gözlere nasıl hayır diyebilirdim ben.
"Ah pekala biz ikimiz affettik. Geriye kalan kişileri düşünün siz."dedim gülümseyerek.

Gülerek bana baktılar. Ebrar mutlu bir şekilde yanıma koşup sarıldı ben de onun sarılmasına karşılık verdim. Can ile Gece de uzaktan yumruk tokuşturdu.
Bazı şeyler tam normale girdi derken yukarıdan Doruk un"Şeyma lütfen aç kapıyı!"demesi ile hepimiz şaşkın bir şekilde birbirimize baktık...

Doruk tarafından

"Şeyma aç kapıyı. Bak kapıyı kırmak istemiyorum. Ne olur aç şu kapıyı"diye bağırıyordum kapıyı yumruklarken. İçeriden hıçkırık sesleri yükseliyordu.
Artık sabrım taşmak üzereydi. Kapıyı kırdı kıracaktım ama korkmasından üzülmesinden korktuğum için bir şey yapmıyordum .Aşağıdakiler büyük ihtimalle sesime gelip bana tuhaf bir şekilde bakıyorlardı. Onları umursamadan sesimi yumuşak tutmaya çalışıp "Şeyma nolur aç kapıyı"diyerek kapıyı yumruklamayı bıraktım.

İçeriden bir süre hıçkırık sesi geldikten sonra "Doruk ne olur git.Y alnız kalmak istiyorum"dedi.Kendimden hic olmadığım kadar emin konuşup "Asla. Seni bu haldeyken asla yalnız bırakmam Şeyma. Ne olursa olsun seni asla bırakmam. Anlıyor musun bırakmam "içeriden gelen hıçkırık sesleri artarken bir anda yanımaza odasından Emre hoca geldi. Sahi neden şimdi geliyordu? Handen beri bu kız içeride ağlarken.

Emre hoca gerçekten tuhaftı. Kapıyı sertçe yumuruklamaya başladıktan sonra konuşmaya başladı."Şeyma aç şu lanet olası kapıyı!"dedi bağırarak gerkes o an susmuştu. İçeride handen beri ağlayan Şeyma bile susmuştu. Bu durum garibime gidiyordu .Gerçekten Emre hoca'dan korkmaya başlayacağım yakında.

Bir süre uzun bir sessizlik oldu. Ardından Şeyma nın kapının kildini açma sesi geldi. Yavaş bir şekilde kapının kilidini açtı. Kapıyı yavaş bir şekilde açtı. Onu bu halde gördüğüm için kalbime yoğun tarif edilemez bir acı girdi .Saçları dağılmıştı. Galiba az önce içeride sinirden saçlarını yolmuştu. Gözleri ağlamaktan kıpkırmızıydı. Arkadaki odada en az onun kadar kötü bir haldeydi. Büyük ihtimal eline ne geldiyse atmış olmalı.

Emre hoca Şeyma'ya bir adım yaklaştı lakin Şeyma bir adım geri kaçtı. Emre hoca öfkeli bir nefes verip konuşmaya başladı."Şeyma sen benim kızımsın .Onun değil bunu sakın unutma"Seyma nın gözümden bir yaş aktı. Şeyma sanki bizim karşımızda ağlamak yasakmış gibi hemen gözünden akan yaşı silip"Neden bunca yıl sonra döndü?Neden döndüğünde bana kim olduğunu söylemedi?Neden benden sakladın baba?"diye bağırırken adeta bağırmaktan ses telleri kopacaktı.