🥀
"Her sigarada farklı bir hayalin ucu yakılır." dedi Hazar, başını yasladığım omuzundan kaldırıp ona baktım. Siyah gözleri ucu tüten sigarasını dikkatle izliyordu.
"Sonra o hayalin senden nasıl yavaş yavaş uzaklaştığını izlersin. Her sigara bir hayat da sayılabilir aslında. Cesetleri, izmaritleridir."
Gözlerini uzun sigarasından çekip, bana çevirdi. Yüzünde yavaş yavaş şekillenen tatlı tebessüme baktım. "Biz neyiz biliyor musun, Hazan gülü?" diye sordu, kadife sesiyle.
"Neyiz?" diye sordum. Sanat eserinden farksız, güzel elleri artık yanağımda, ince derimi okşuyordu.
"Biz o sigarayı yakanların, kül tablasında söndürdüğü izmaritleriz."
Gülümsemesi derinleşti. Külü giderek biriken o sigaranın dumanı bile gözlerindeki koyuluğu gizleyemiyordu, içinde başlayarak onu küle döndüren o yangın bile gülümsemesinin güzelliğine dokunamıyordu. Bizi içtiği o sigaraya benzetiyordu ama o sigara sadece ona zarar versin istiyordu. Bunun için her sigara yaktığında camı da açmıyor muydu? Benden uzaklaşmıyor muydu?
"Biz, o izmaritteki cesetleriz."
🥀
Sevgili 2017...ne çabuk büyüdüm.
Giriş kitabın adını açıklıyor gibi görünüyor ama o kadar çok şey anlatıyor ki aslında...buradaki umutsuzlukları, yalnızlıkları, birbirlerine bu kadar benzeyişleri, sığınışları... hayallerini bitmesine birkaç içim kalan, dumanı tüten bir sigaraya benzetmeleri o kadar "onlar" ki.
İlk defa okuyanlar umarım onları en az benim sevdiğim kadar severler.
Bir de, canım Begüm kadar :')
Sevgiler 🥀
