Yalnız Çiçek

7.bölüm

Söz verdiğim diğer bölümü erken paylaşıyorum. Umarım seversiniz.
Yorumlarınızda düşümcenizi belirtirseniz sevirinirim:)

Keyifli okumalar...

🖤

Giydiğim beyaz elbiseye baktım aynada. Kollarında ve eteğinde yer alan puantiyeli görünümlü yül detaylar olmasa tamamen düz ve sade bir elbiseydi. Annem çok sade olduğunu düşünse de yılbaşındaki kadar büyük bir hevesle hazırlanmak istemiyordum. Oyüzden bu elbiseyi seçmiştim.

Aynadaki görüntüme bakarken telefonum çaldı. Arayan Talha'ydı. "Alo?"

"Selam. Ne yapıyorsun?"

"Hazırlanıyorum. Sen?"

"Aklım sende. Emin misin birşey yapmak istemediğine?"

"Eminim Talha. Görmek istiyorum. Ateş ne yapacak görmem lazım."

"Ama beklediğin gibi olmazsa üzüleceksin."

"Gerçekleri görmek acıtsa da aslında sonuçta sana doğru yolu gösteriyor. Ben razıyım üzülmeye. Gerçeği görmem lazım."

"Peki. Sen öyle istiyorsan ben de saygı duyuyorum. Ama sakın orda kendini yalnız hissetme. En ufak bir durumda yanına koşacağım."

"İyi ki varsın. Sanırım bu oyunun bana kazandırdığı en güzel şey senin dostluğun."

"Ben de aynı şeyi düşünüyorum biliyor musun? Bu oyun olmasa belki seni hiç tanıyamayacaktım. Neyse ki şimdi dünyanın en iyi kalpli arkadaşına sahibim."

Karşılıklı gülüşürken kapı çaldı. "Sanırım Ateş geldi."

"Güçlü ol. Orda görüşürüz."

"Görüşürüz." Diyerek telefonu kapattım ve kapıyı açan annemin yanına ilerledim.

"Hoşgeldin."

"Hoşbulduk."

Beni annemin yanında olduğu için kısaca süzmekle yetindi. "Çıkalım mı?"

"Olur. Çıkalım."

Anneme sarılıp çıktım evden. Babam erken saatte evden çıkmıştı ama akşam öğütlerini sıralamayı ihmal etmemişti.

Alkol almak yok,
Çok geç saate kalmak yok,
Ateş'le aranızdaki durumun ifadesini de daha sonra alacağım diyerek yatmaya gitmişti. Demek farkındaydı ikisi de ama bana güvendikleri için seskerini çıkartmamışlardı.

"Beyaz çok yakışmış."

"Teşekkür ederim."

Gülümsemesi yine sıcacıktı ama tedirginliği de gözle görülür şekildeydi. Ama ben tahmin ettiğimden daha rahattım. Evet birazdan ya büyük bir acı ya da büyük bir mutluluk yaşayacaktım ama sonuçta herşey belirsizlikten kurtulacaktı. Bu yüzdendi sanırım raharlığım. Ya da her iki durumun sonucunu da kabullendiğim içindir kim bilir?