Yalnız Çiçek

13.bölüm

🖤

Zaman hızla geçerken Alp'in fikirleri doğrultusunda mini bir konser hazırlamayı başarmıştık. Dans ve şarkı ile ciddi anlamda sahne alan şarkıcılar gibi herşeyi planlamıştık. Okulumuzun bu tarz etkinlikşer için kullanılar büyük salonundaki geniş sahnede birkaç kez prova yaptığımızda herşey hazır olacaktı. Son derece heyecanlıydım ve hata yapıp rezil olmaktan acayip korkuyordum. Fakat başta Alp olmak üzere tüm ekibin ve Talha ile Dilek'in desteği ve inancı beni ayakta tutuyordu.

"Çok gerginsin yine. Birkaç gün kaldı ve herşey hazır ama senin tereddütlerin var hala."

"Alp ben yapamayacağım galiba. Biliyorum sürekli aynı şeyleri söylüyorum ama hata yapmaktan çok korkuyorum. Ya rezil olursam?"

"Biz yanında olacağız ve kareografilerin çoğunda birlikteyiz. Ben rezil olmana izin vermem korkma."

Sıkıntıyla nefes aldım. Haklıydı ama yine de okul kafe gibi değildi. Öğretmenlerim ve okul arkadaşlarıma rezil olmak demek büyük bir travma demekti benim için ama Alp bana bukadar inançla bakarken de bişey diyemiyordum. Her seferinde o inanç sayesinde kendim de inanıyor sonra kendi kaygılarına tekrar kulak verince yine tereddüte düşüyordum.

"Hayatımda en çok korktuğum şey ne biliyor musun? Küçük düşmek, alay edilmek, rezil olmak. Buyüzden sizi de darlıyorum farkındayım ama elimde değil. Birazdan karşıma geçip 'ben bu gruba olan inancımı kaybettim Zehra, senin rezil olma korkunu yeneceğine olan inancımı kaybettim' diyerek beni ortada bırakmanızdan korkmuyor değilim."

Hepsi birden verdiğim örneğe gülerken ben de onlara eşlik ettim. "Tamam saçmalıyorum ama ne yapayım ya gerginim."

Alp elime uzanıp dokundu. Tutmayı çok istediğinin farkındaydım ama o sadece üzerine hafifçe dokunup geri çekmeyi seçti. "Sıkma artık canını. Boşuna geriliyorsun. Korktuğun hiçbir şeyin olmasına izin vermem. Hadi şimdi kalk bir kez daha prova yapalım. Yarın da okuldaki salonda çalışırız biter."

Kafa sallayarak onaylasam da biliyordum ki o sahneye ilk çıktığım an hiçbir şekilde kolay olmayacaktı. Ama daha fazla sorun çıkartmayı da istemediğim için kalktım yerimden çalışmak için.

--

Okulda yapılacak mini konseri herkes duymuştu ama kimse benim de sahneye çıkacağını bilmiyordu. Arka tarafta herşey hazırdı. Talha ve Dilek de yanımıza gelmiş bana moral veriyorlardı. Bugün benimle dalga geçen herkesi pişman etmeyi çok istiyordum ama tekrar dalga geçilen konuma düşmekten de son derece korkuyordum. Ama bir gün önce Alp ile yaptığım konuşma sebebiyle güçlü kalmak için elimden geleni yapıyordum

"Sen korkak olduğunu sanıyorsun ama tanıdığım en güçlü insansın. Ve en yetenekli...Başka biri olsa bukadarcık sürede bu aşamaya gelemezdi emin ol. Özellikle sana yapılan şeyden sonra yeniden aynı duruma düşmekten korktuğunu biliyorum ama onlara bu zevki yaşatmayacağız. Sadece bana güven. Ben yanında olduğum sürece kimse üzemeyecek seni."

Öyle kendinden emindi ki, olsun be dedirtiyordu karşısındakine. Her ne olursa olsun o yanımdaysa katlanılır diyordum ben de. Oyüzden de tüm cesaretimi topladım. Herkes yerlerini aldıktan sonra sahneye adımımı attım. Beni sahnede görünce şaşıranların başında da Ateş geliyordu şüphesiz.

Sahnenin ortasında duran mikrofona yaklaştım sakin adımlarla ve gülümseyerek. Kalbim duracak gibi olsa da görmezden geldim. Birkaç saniye bana şaşkınlıkla bakan kalabalıkta göz gezdirdim. Üzerime giydiğim siyah askılı ve gümüş rengi detayları olan deri büstiyer ve altıma giydiğim bol, gümüş rengi zincir detayları olan siyah deri pantolon giymiştim. Bileklerime kombinime uyum sağlayacak kalın siyah bileklikler taktım. Ayağıma ise beyaz spor ayakkabılarımı giyerek tamamlamıştım sahnede giyeceğim kıyafetlerimi. Saçlarıma ise fazla abartıdan uzak, ufak bir kısmını yukarıdan toplayıp geri kalanını fön çekerek düz bir şekilde salık bırakmıştım.