"Καπνίζεις??" ρώτησε σοκαρισμένος ο Χρήστος.
Ο Οδυσσέας τον αγνόησε και συνέχισε να φυσάει τον καπνό.
Ο Στέλιος τον κοίταζε σοκαρισμένος. Δεν ήξερε τι να πει. Αυτός δεν ήταν ο Οδυσσέας.
Ο καλοσυνάτος, ευγενικός και ώριμος κολλητός του.
Αυτός ήταν κάποιος που μιλούσε άκομψα για τις γυναίκες, συμπεριφερόταν σαν κωλόπαιδο και είχε κακές συνήθειες.
"Εσύ το τσιγάρο το σιχαινόσουν" μίλησε ήρεμα και απογοητευμένα ο Στέλιος.
Φύσηξε τον καπνό και γύρισε να τον κοιτάξει.
"Τώρα μ'αρέσει"
"Ποιος φταίει?"
"Εκείνος ο κιθαρίστας που μας είπες ότι γνώρισες μέσω Instagram? Αυτός σου το κόλλησε?" ρώτησε ο Χρήστος.
"Όχι, δεν φταίει αυτός" είπε ο Στέλιος και τον κοίταξε.
"Ο άλλος φταίει. Έτσι δεν είναι Οδυσσέα?"
Τα πράσινα του μάτια σηκώθηκαν πάνω στο κενό, ενώ το σαγόνι του σφίχτηκε.
"Τι άλλο θα κάνεις τώρα που έφυγε? Θα αρχίσεις να πίνεις? Να παίρνεις ντρόγκια? Να πηδιέσαι δεξιά και αριστερά?"
Το βλέμμα του Οδυσσέα μεταφέρθηκε αργά πάνω στον Στέλιο.
Σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα ενώ κοίταζε ο ένας στα μάτια του άλλου.
"Ξέρεις τι?" ήρεμη η φωνή του, ενώ τα πράσινα του μάτια άρχισαν να βουρκώνουν.
"Θα ήθελα... μια φορά... να προσπαθήσεις να καταλάβεις" έσταξε ένα δάκρυ, πριν πετάξει το τσιγάρο κάτω και σηκωθεί από το παγκάκι.
Άρχισε να απομακρύνεται όσο ο Χρήστος έτριβε το μέτωπο του.
"Τι θα κάνουμε ρε φίλε?... Έχουν περάσει τόσοι μήνες και... όσο πάει χειροτερεύει"
Ο Στέλιος έμεινε σιωπηλός με το βλέμμα του κολλημένο στην πλάτη του Οδυσσέα που απομακρυνόταν.
"Κι εσύ σταμάτα να είσαι τόσο απότομος μαζί του. Δεν είναι εύκολο για αυτόν, δεν το καταλαβαίνεις? Πρέπει να είμαστε δίπλα του, όχι απέναντι του" είπε ο Χρήστος κι εκείνος άρχισε να φεύγει.
"Στέλιο!..."
Ο Οδυσσέας περπατούσε στον διάδρομο του κτιρίου με κατεύθυνση την τάξη, όταν είδε τον Κωστή να τον πλησιάζει.
"Γεια... Πώς είσαι?"
"Σταμάτα να με ρωτάς το ίδιο πράγμα κάθε φορά. Καλά είμαι" είπε χωρίς να καταφέρει να τον πείσει.
