"Έλα ρε Όντι!! Που 'σαι ρε ψηλέ;;" φώναξε ο Χρήστος από την βιντεοκλήση με τον Στέλιο δίπλα του και ο Οδυσσέας γέλασε κάπως μελαγχολικά αφού δεν ήταν και πολύ καλά.
Ήταν ακόμα επηρεασμένος από τα λόγια του Μάνου εκείνη τη μέρα στη καφετέρια αφού έφυγε ο αδερφός του.
"Καλά, εσείς τι λέει εκεί;"
"Ξαναβγαίνω με την Έλλη τρελέ μου, είμαι πανευτυχής!" ένα πελώριο χαμόγελο στα χείλη του Χρήστου.
"Μπράβο ρε φίλε, χαίρομαι. Εσύ Στέλιο με τη Δανάη;"
"Όλα καλά αδερφέ. Και τώρα λέγε γιατί είσαι έτσι γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κρυφτείς από εμάς"
Αν και δυσκολεύτηκε στην αρχή, τους μίλησε. Ήταν ένα ράκος που είχε κάνει τον Μάνο να πονέσει τόσο.
["Και δεν έκανα ποτέ κάποιον να με ερωτευτεί για την πλάκα μου"]
"Ήταν δακρυσμένος... έκλαιγε" έτριψε το πρόσωπο του με τα δυο του χέρια ενώ τον έβλεπαν από την κάμερα του λάπτοπ του.
"Είναι πληγωμένος ρε φίλε..." μίλησε λυπημένα ο Χρήστος και επικράτησε για λίγο ησυχία, πριν ο Οδυσσέας στηρίξει τους καρπούς των χεριών του πάνω στο κεφάλι του με βουρκωμένα μάτια.
"Δεν τη παλέυω... δεν κοιμάμαι καν καλά τα βράδια. Το μόνο που με χαροποιεί είναι ότι σήμερα έχει γενέθλια"
"Ωχ. Αλήθεια; Και;"
"Η Ναόμι του ετοιμάζει έκπληξη και πρέπει να βρω αφορμή να τον πάω εκεί που μου ζήτησε" αναστέναξε αφού δεν είχε ιδέα πώς θα το κατάφερνε αυτό.
Όταν τερμάτισαν την βιντεοκλήση κοιτάχτηκαν τα δύο αγόρια.
"Δεν είναι καλά ρε φίλε..." έδειχναν και οι δύο στεναχωρημένοι.
Το απόγευμα ο Χρήστος ετοιμάστηκε και πήγε να πάρει την Έλλη από το τένις.
Έφτασε στο γήπεδο και την είδε από μακριά να παίζει με αντίπαλο την Ηλέκτρα. Είχαν ξεκινήσει μαζί εδώ και μερικούς μήνες.
Στάθηκε στην άκρη και περίμενε να τελειώσουν, όταν τον εντόπισε.
"Γειαα!" χαιρέτησε φωναχτά και το ίδιο έκανε κι εκείνος.
"Σταματάμε;" ρώτησε την κολλητή της και άφησαν και οι δύο τις ρακέτες, ενώ η Ηλέκτρα ετοίμαζε τον σάκο της και η Έλλη πήγε να μιλήσει στον Χρήστο.
"Τι κάνεις;"
"Καλά γλυκούλα. Εσύ; Πώς πήγε;"
"Μια χαρά! Που θέλεις να πάμε;"
