Και οι δύο παγωμένοι να τον κοιτάζουν. Είχαν ήδη ξεχάσει για ποιο λόγο μάλωναν.
Ο Στέλιος έσκασε ένα νευρικό γελάκι όσο ο εγκέφαλος του προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτή την πληροφορία.
"Χαχα.... Τι είπες?"
Ο Οδυσσέας ξεφύσηξε και κοίταξε στα μάτια τον κολλητό του.
"Τι άκουσες?" είπε σοβαρά και δυναμικά.
Ένα σοβαρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Στέλιου.
"Άκουσα κάτι που... δεν έχει καμία λογική"
"Οδυσσέα... τι...?" μίλησε σαν χαμένος ο Χρήστος.
"Μισό λεπτό..." πήρε ξανά τον λόγο ο Στέλιος.
"Μετά από όλα όσα σου έκανε τόσα χρόνια... Μετά από όλα όσα έκανε σε εμάς, στον Μάνο... Το ξύλο που φάγαμε... Εσύ πήγες και έκανες κάτι μαζί του?" προσπαθούσε να καταλάβει.
"Όχι. Όχι μετά"
Τα φρύδια και των δύο ενώθηκαν σε απορία.
"Κάναμε κάτι προτού καν κάνω με τον Μάνο"
Το σαγόνι του έπεσε κάτω. Τόσες εικόνες, τόσες αναμνήσεις από τότε ξεπήδησαν.
"Οδυσσέα αγόρι μου... Είσαι καλά? Χρειάζεσαι μήπως γιατρό φίλε?" μίλησε απόλυτα σοβαρά και ειρωνικά.
Το βλέμμα του Οδυσσέα σκληρό πάνω του.
"Φασώθηκες με τον άνθρωπο που σου έκανε bullying? Που σε εξευτέλιζε? Σου έκανε bullying ρε!!!" φώναξε στο τέλος ενώ ο Χρήστος από δίπλα προσπαθούσε να καταλάβει το σκεπτικό του Οδυσσέα αλλά δεν τα κατάφερνε.
"Έλα Στέλιο. Ξεκίνα να φωνάζεις όπως κάνεις πάντα. Ξεκίνα να με κατηγορείς και να νευριάζεις. Έλα αγόρι μου" τον ειρωνεύτηκε ο Οδυσσέας.
"Χαχα... Με δουλεύεις ρε? Θα βγεις και από πάνω? Για εξήγησε μου λίγο για ποιο λόγο ένας φυσιολογικός άνθρωπος να φασωθεί με αυτόν που του κάνει τη ζωή δύσκολη? Και να μη μιλήσω καν για το τι έκαναν σε εμάς και τον Μάνο"
"Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν με αφήσεις να σας εξηγήσω μπορεί και να καταλάβεις. Αν και αμφιβάλω"
"Εγώ θέλω να καταλάβω" είπε ο Χρήστος με σοβαρότητα.
"Ο Κωστής με ήθελε. Για αυτό μου φερόταν έτσι" είπε και άνοιξαν τα στόματα τους διάπλατα, ενώ έκατσε και τους είπε με λεπτομέρειες τα πάντα για τότε.
Όλα όσα έγιναν, με τον τρόπο που έγιναν.
Τώρα εξηγούνταν η συμπεριφορά του Κωστή στη σχολή. Το ότι σταμάτησαν να τον βλέπουν να κάνει παρέα με τους άλλους.
