Ναι, εγώ είμαι! 🥰
Πέρασε λίγος καιρός αλλά γύρισααα! Ελπίζω το κεφάλαιο να σας αποζημιώσει έστω λίγο. Αστεράκι ⭐ και σχόλια 😍
Εύχομαι επίσης να περάσετε υπέροχα στην αλλαγή του χρόνου και το νέο έτος να σας φέρει όλα όσα επιθυμείτε ❤️
Let's fucking go!!!
~~~~~
"Αχ παιδάκι μου, να προσέχεις και να ντύνεσαι καλά. Έχει πολύ κρύο και υγρασία στο Λονδίνο. Και βρέχει συνέχεια, ομπρέλα πήρες?" τον πήρε μονότερμα η μητέρα του στο πατρικό του σπίτι στην Πάτρα.
"Ναι ρε μαμά. Και επίσης πουλάνε και στην Αγγλία ομπρέλες"
"Έλα αγόρι μου, πάμε τον σάκο κάτω" είπε ο πατέρας του ενώ είχαν μαζευτεί δύο σάκοι και μια βαλίτσα δίπλα στην εξώπορτα.
"Να προσέχεις χαζέ! Και να μου φέρεις κανένα δωράκι όταν ξανά 'ρθεις" τον κοπάνησε η πλέον 18χρονη αδερφή του Αναστασία.
Μπήκε στο αυτοκίνητο που ήταν οι δύο κολλητοί του και έφυγαν μαζί για το αεροδρόμιο.
Μετά το check in, πήγε να τους αποχαιρετήσει.
"Αντε ρε φίλε" τον έκανε μια σφιχτή αγκαλιά ο Στέλιος.
"Θα μου λείψεις ρε" κοιτάχτηκαν.
"Κι εμένα"
Ο Χρήστος έπεσε πάνω τους με τα χέρια στους σβέρκους τους και μίλησε συγκινημένος.
"Δεν το πιστεύω ότι θα μείνουμε οι δυο μας τώρα. Που πας ρε κολλητέ?"
"Δεν χανόμαστε ρε. Θα έρχομαι και θα έρχεστε. Ελααα" του έριξε μια μπουνίτσα στο στήθος χαμογελώντας.
Κόλλησαν τις γροθιές τους και άρχισε να απομακρύνεται καθώς χαιρετούσε τους φίλους και τον πατέρα του.
Μπήκε στο αεροπλάνο και κάθισε στη θέση του.
Εξέπνευσε έντονα και κοίταξε από το παράθυρο του.
Νέο ξεκίνημα. Νέα ζωή. Καινούρια δουλειά σε ξένη χώρα.
Με το που προσγειώθηκε η πτήση του, πήρε ταξί και έδωσε την διεύθυνση του μικρού διαμερίσματος που θα έμενε.
Φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, κατέβηκε από το ταξί και κοίταξε γύρω του τα κτίρια και τους δρόμους του Λονδίνου.
Έφτασε στο τριώροφο κτίριο και χτύπησε το θηροτηλέφωνο.
Η πόρτα άνοιξε και έσυρε τη βαλίτσα μέχρι μέσα στον πρώτο όροφο.
