Το δάχτυλο του Μάνου πλησίαζε όλο και περισσότερο το κουμπί που θα ξεμπλόκαρε τον Οδυσσέα.
["Μάνο!!... Ήθελα να σε προλάβω. Ήθελα να σου πω.... Ήθελα να σε αποχαιρετήσω"]
Το δάχτυλο του πάγωσε και το απομάκρυνε αμέσως.
Έκλεισε την οθόνη του κινητού και πήγε να βρει την Adriana στο γραφείο της.
Χτύπησε δυο φορές την πόρτα ίσα για να βγάλει την υποχρέωση και μπήκε μέσα.
Άρχισαν να μιλάνε για δουλειές και μισή ώρα αργότερα, γύρισε στο δωμάτιο που θεωρούσε δικό του με τα μουσικά όργανα, αφού αυτός και μόνο κάποιοι ακόμα έμπαιναν.
Η πόρτα χτύπησε δυο φορές και άνοιξε απότομα, κάτι που τρόμαξε και εκνεύρισε τον Μάνο, ειδικά όταν είδε το πρόσωπο της Adriana.
"Πώς μπαίνεις έτσι??"
"Όπως μπήκες κι εσύ πριν" του χαμογέλασε.
"Μη κάνεις στους άλλους ό,τι δεν σου αρέσει να σου κάνουν" συνέχισε και έκλεισε την πόρτα με δύναμη ακριβώς όπως είχε κάνει κι αυτός όταν βγήκε από το γραφείο της.
Έβγαζε καπνούς από τα νεύρα. Δεν την άντεχε καθόλου. Κάθε μέρα ήθελε να τη σκοτώσει και λίγο παραπάνω.
Που να ήξερε πώς θα κατέληγε όλο αυτό...
~~~~~
Ο Δεκέμβριος είχε μπει για τα καλά και ο Οδυσσέας με την παρέα του ετοίμαζαν βαλίτσες για Αράχωβα.
Τις φόρτωσαν στο αυτοκίνητο του Οδυσσέα και κάθισε δίπλα του ο Στέλιος, ενώ στις πίσω θέσεις ο Χρήστος, ο Ηλίας και ο Παναγιώτης.
Στη διαδρομή μιλούσαν και έκαναν ηλιθιότητες ως είκοσι ενός ετών παιδιά που ήταν.
Σε ένα από τα φανάρια που σταμάτησαν, έτυχε δίπλα τους να είναι μια κοριτσοπαρέα πέντε ατόμων.
Ο Ηλίας και ο Χρήστος έβγαλαν τα κεφάλια τους από τα παράθυρα και άρχισαν να μιλάνε δυνατά.
"Γεια σας κορίτσια που πάτεεε?"
"Αχ Θεέ μου" στριφογύρισε τα μάτια της η οδηγός με τα μαύρα μαλλιά.
"Γεια σας αγόριααα! Αράχωβα, εσείς?"
"Σκάσε ρε Έλλη!!" την κοπάνισε η φίλη της από τις πίσω θέσεις.
"Ε εντάξει, αυτό δεν παίζει! Είναι σημαδιακό!" φώναξε ο Χρήστος καθώς τραβούσε από τη μπλούζα τον Ηλία ενθουσιασμένος.
"Κι εσείς Αράχωβα?? Απίστευτο!"
"Μη τους μιλάτε, έλεος" είπε ξινά η μελαχρινή κοπέλα που έμοιαζε με μοντέλο.
