Komşu Düşmanlığı.

34. Bölüm- Düğün Baskını.

Annem, ben ve Alp salonda oturuyorduk. Kızlarda burdalardı. Herkes annemin söyleyeceklerini pür dikkat dinliyordu. Annem full ciddiyetle, bana bakıyordu.

Annem, "Efsun, bana kaç kez yalan söyledin?" diye sordu.

Yutkundum, sevgilim yok demiştim. Evime kızları aldığımı da söylememiştim. Anneme bakıp, "Alp, benim sevgilim" dedim.

Annem sinirle, "anladık orasını" diye bağırdı. İrem lafa atlayıp, "Efsuna kızmayın lütfen, eğer gitmemizi istiyorsanız gidebiliriz" dedi. Ardından bakışlarını Beyzaya çevirdi. Beyza da İrem gibi düşünüyordu.

Sinirle, "anne, biliyorum yalan söyledim. Ama gerçeği sana söyleseydim kabul edecek miydin? kız öğrenci evinde yaşadığımı, kabul edebilecek miydin?" diye sordum. Ardından, "kabul etmeyecektin anne, bu yüzden yalan söyledim" dedim. Ardından, "seni tanıdığım için" diye mırıldandım.

Annem dediğime, üzülmüş gibi bakıyordu. Gerçekten üzülmüş müydü? kızlara dönüp, "peki kızlar, tanışalım o zaman" dedi. Ardından bakışlarını İreme çevirdi.

İrem, "ben İrem, çok memnun oldum" diyip, elini uzattı. Annem de elini sıktı. Ardından Beyza, "bende Beyza, bende çok memnun oldum" diyip elini uzattı. Annem de elini sıktı. Sude kıvırcık saçlarını geriye attı ve, "bende Sude" diyip, elini uzattı. Annem de kafa salladı ve elini sıktı.

Pelin gülerek, "Melehat sultan beni tanıyorsun bence" diyip, göz kırptı. Annem gözlerini devirip, "tanıyorum tanımaz olur muyum?" dedi. Annem bakışlarını Alpe çevirip, "okuyor musun oğlum?" diye sordu.

Alp, "aslında okuyordum, ama bıraktım. Boksa devam ediyorum" dedi. Annem şaşkınlıkla bana bakıyordu, olayı toparlamak amaçlı "anne, Alp boksör" dedim. Annem gözlerini devirdi ve, "Efsun, şaka mı yapıyorsun?" dedi.

Sinirle, "anne asıl sen şaka yapıyor olmalısın" dedim. Annemin sinirli bakışları, korkutucu gözüküyordu. Sinirle, "sırf boksör diye, serseri değil" dedim. Sinirimi kontrol edemiyor gibiydim, Alpi böylesine savunacağım aklımın ucundan geçmezdi.

Annem sinirle, "ben biricik kızımı serseriye mi vereceğim?" diye bağırdı.

Bakışlarım anlık olarak Alpe kaydı. Alp'in yüzünden anladığım kadarıyla üzülmüştü, ona baktığımı fark edince, üzüldüğünü anlamamam için gülümsedi.

İç çektim, gerçekten çok tatlıydı ve annem bunu kabul etmeyecekti. "Anne, Alp serseri değil" dedim. Annem sinirden yerinde duramayacak hale gelmişti. "Asla olmaz Efsun" diyip, ters ters baktı.

"Sana sormak gibi bir düşüncem yoktu zaten anne" diye cevapladım. Annem sinirli bir şekilde yüzüme bakıyordu. Ne olmuştu yani boksörse? insan değil miydi? annemin düşüncelerini her zaman saçma bulmuştum. Her konuda baskıcı ve sert ebeveynlerle yaşamak gerçekten zordu.

Annem Alpe döndü ve, "tamam peki, annen ve babanla tanışalım o zaman" dedi.

Alp yutkundu ve, "annem öldü" diye fısıldadı.

Annem şok içerisinde Alpe baktı. Üzülmüş gibiydi. Gerçekten üzülmüş müydü? "Allah rahmet eylesin yavrum" dedi. Hüzünle yere baktı, "teşekkür ederim" diyen Alpe baktım. Hüzünle yere bakıyordu, ne düşünüyordu? annem bakışlarını Alp'ten çekmedi ve, "baban peki?" dedi.