If I was your boyfriend, never let you go

8. Niespodzianka

Obudziłem się, przecierając leniwie oczy od wpadającego przez okno światła.

Przez chwilę byłem zdezorientowany. Nie wiedziałem gdzie jestem, ale po chwili wspomnienia z wieczoru wróciły.

Z zażenowania gwałtownie wstałem.

Spojrzałem na łóżko, ale na szczęście Jere nie było, więc mogłem wymknąć się niezauważony.

Poszło mi znakomicie, ponieważ przy pierwszym ruchu wpadłem na krzesło robiąc niezły hałas.

- Nie śpisz już?- Jere wyszedł z łazienki.

Miał mokre włosy, a krople wody strużkiem ściekały w dół po jego ciele, aż na ręcznik u jego pasa.

- Poczekasz chwilę? Tylko skończę się myć.

Pokiwałem głową, nie odrywając od niego wzroku do momentu, aż nie zamknął za sobą drzwi.

-Co ty robisz!?- skarcił mnie cichy głos w mojej głowie.

Potarłem skroń i odwróciłem się plecami do łazienki.

-Dobre pytanie- powiedziałem sam do siebie.

Nie rozumiałem czemu zachowuje się w taki sposób. To było do mnie nie podobne. W mojej głowie kłębiła się masa myśli i pytań. Chciałem je jakoś uspokoić, więc wyszłem na balkon.

Faktycznie widok z rana był bardzo ładny, a powietrze dziwnie rześkie.

- Patrz tam- Jere stanął za mną, położył mi rękę na ramieniu i wskazał na horyzont.

Słońce było jeszcze nisko przez co niebo było delikatnie fioletowe.

Przez moment zapomniałem jak się oddycha i nie wiem czy z powodu widoku czy mężczyzny który stał tak blisko.

-Która godzina?- zapytałem nie odrywając wzroku od widoku.

- Jest około szóstej.

Odwróciłem się w jego kierunku z zaskoczona miną.

-Tak wcześnie?

-Nie mogłem spać. Przepraszam, że cię obudziłem- Jere uśmiechnął się zaklopotany.

- Stało się coś?- popatrzyłem mu prosto w oczy.

Widać było, że jest zagubiony i nie chce rozmawiać na ten temat. Chciałem poprawić mu jakoś humor.

-Nauczysz mnie swojej piosenki?- zapytałem.

Wybuchł śmiechem i wszedł do pokoju.

-Jestem człowiekiem wielu talentów!- krzyknąłem i podążyłem za nim.

I tak oto cały ranek przesiedzieliśmy na nauce.

Jednak nie było to takie łatwe jak myślałem, bo Fiński jest naprawdę trudnym językiem, ale z tego co mówił Jere szło mi dobrze. Jestem pewny, że kłamał.

- Chodź!- powiedział nagle ubrał buty i stanął w drzwiach.

- Gdzie mnie zabierasz?- próbowałem w pośpiechu założyć bluzę i buty.

- Niespodzianka!- skakał z podekscytowania.

Wyszlem prędko, a Jere zamknął drzwi, złapał mnie za rękę i pobiegł w kierunku windy.

Weszliśmy do środka naciskając guzik.

- Pasuje ci- wskazał na bluzę.

W tym momecie przypomniałem sobie, że przecież wczoraj nie miałem na sobie żadnej bluzy,a na pewno nie w takim kolorze.