UMUDUN İNCİSİ GÖK'YÜZÜNDE

6.BÖLÜM

İMTİHAN MESELESİ

Yaşadıklarına şükret her yağmurun ardından aynı güneş yine sana parlar.

18:30, saate bakıp hemen kalkmıştım, iş yerinden çıkıp öğle vaktinden hemen sonra eve geldim. Umut hastaneye annesinin yanına gideceğini söylemişti, umarım annesi onu hayal kırıklığına uğratmaz. Telefonumu elime alıp salona doğru geçtim o esnada teyzem eve yeni giriyordu.

"Teyze, neredeydin?" O kadar derin bir uykuya bırakmışım ki kendimi teyzem evden gitmiş, şimdi de eve dönüyordu.

"Yeni uyandın sanırım uykucu prenses, Umut'tan geliyorum."

Artık teyzemin bu durumlarına şaşırmıyordum, bana sahip çıktığı gibi Umut'a da öyle sahip çıkıyordu.

"Umut'un yanından mı?" İşte bu duruma şaşırmıştım, bildiğim kadarıyla Umut annesinin yanına gidecekti. Teyzem omzuma vurup hafifçe ittirdi.

"Korkma İnci, ben aşağıdan geliyorum Umut'un annesi eve geliyormuş ben de biraz bir şeyler hazırladım birlikte anne oğul vakit geçirsinler." Teyzemin o kadına gösterdiği ters tepkiden sonra onun için aşağı inip bir şeyler yapması çok garipti.

"Gözlerini bana dikme İnci, ben sırf Umut mutlu olsun diye yaptım her şeyi, üstelik Umut bir sakınca görmedi bu konu hakkında." Susup karşı koltuğa geçip oturmuştum, teyzem ellerini yıkayıp odasına geçti, merakımdan çıldırmak üzereydim sanki, umarım annesi benim veya teyzemin hakkında olumsuz tepkiler söylemezdi. Hava kararmak üzereyken Umut ve annesinin geldiklerini görmüştük...

***

"Umut, bir sorun mu var?" Umut'un içindeki kelebeklerin nasıl uçuştuğunu az çok anlayabiliyordum.

"Ben çağırdım İnci, illa bir sorun olması gerekmiyor." Teyzemin bu sözü arkasına ufacık bir kahkaha attık, omuz silkerek teyzeme baktım.

"Nasılsın Umut, annen nasıl?" Umut'un bu heyecanı dilini yutturmuş gibiydi, konuşurken kekelemeye başlamıştı teyzem Umut'a gülümseyip annesinin yanına gitmesi gerektiğini söyledi.

"Mutlaka sizi de bekliyorum." Teyzemle yerimizde kıvranmaya başladık, yine de mecburen Umut için gitmemiz gerektiğini teyzem de ben de çok iyi biliyorduk. Umut gittikten sonra teyzem ile derin bir nefes aldık. İkimizde ne yapmamız gerektiğini bilmeksizin odalarımıza geçip hazırlanmaya başladık.

"İnci şu odadan artık çıkar mısın lütfen? Sen ne kadar odada oylanırsan oyalan yine de gideceğiz." Teyzem tüm gerçekleri bağıra bağıra söyledikten hemen sonra odadan çıktım.

"Ah, tamam teyze sadece endişeleniyorum. Eğer o kadın Umut'a onunla daha önce konuştuğumuzu söylerse Umut'a ne diyeceğiz?" Teyzem yüzüme bakmadan kapıya doğru ilerlerdi.

Umut'un kapı ziline basmamak için elimi geri geri çekerken teyzem birden zile bastı. Umut'ta gerçekten kapıda bekliyordu, keşke kapıyı açmak için bu kadar acele etmeseydin Umut.

"Buyurun, lütfen hoş geldiniz." Gösterebildiğim en samimi gülümsemeyi göstermiştim. Teyzem ile birlikte içeri girdiğimizde Umut'un annesinin de orada oturduğunu fark ettik. Teyzem sanki hiç tanımıyor gibi gidip adını söyleyerek selam verdi. Umut'un annesi bir an bizi daha önceden tanıdığını söyleyecek diye ödüm kopuyordu.

"Sende hoş geldin güzel kızım, buyurun oturun."

Ben iptal!

Bilerekten mi böyle konuşuyordu acaba, yoksa gerçekten insafa mı gelmişti?

Yanına yaklaşarak gülümseyip ben de selam verdim, tedirgin olduğumu belli etmeden teyzeme bakıp yanına oturdum.

Umut annesi ile bizi tanıştırdıktan sonra mutfağa gidip gelmişti.