UnGodly #1: After graduating high school, Ren moves to the city in hopes of getting into a prestigious university but winds up staying on a unknown apartment where she met a bunch of friendly neighbors. Things get weird when series of unsolved disap...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
R E N
A U G U S T 15, 2021
O S A K A, J A P A N
"Next stop, Osaka."
Magkahalong kaba at excitement ang nararamdaman ko nang marinig ang anunsyo sa speaker ng tren na sinasakyan ko, lalo na't matanaw ko ang mga nag ta-taasang estraktura na wala sa probinsya namin. Hindi mapalagay ang kamay ko. Sa loob lamang ng ilang minuto, magbabago na sa wakas ang yugto ng aking buhay.
Would my life really change?
And if so, would it change in a good or bad way?
Katulad ng nakikita ko sa screen, pang mayaman talaga ang lungsod ng Osaka. It's such an advanced city that you could see robots working on an establishment. Sa probinsya namin, kahit sa bus man lang walang aircon at nag-aagaw buhay pa ang makina. Japan is really a progressive country, but only with its huge cities; just like any other nation in the world, the small provinces are usually forgotten.
Huminto na ang tren na sinasakyan ko, isa-isang nagsilabasan ang mga tao. To my surprise, hindi sila nag-aagawang makalabas na parang mga zombie. Dala-dala ang isang malaking maleta at malaking backpack, bababa na sana ako nang insaktong nag ring ang cellphone ko kaya sinagot ko muna ito dahan-dahan akong lumapit sa pintuan.
"Ma?"
Walang ibang tumatawag sakin kundi ang nanay ko. Ayon sa kanya, kailangan niya ng pera dahil sinugod na naman sa hospital ang nakababata kong kapatid. Napalitan ng pag-aalala ang kaninang excitement. Sa tuwing sinusugod sa hospital ang kapatid ko, para akong naiiyak sa matinding pagkabahala. May iniinda siyang malalang sakit, leukemia. Nais ko sana sa hospital siya pananatilihin ngunit dahil sa mahal ng gastusin ay napilitan kaming sa bahay na lamang siya aalagaan. Now that I moved in Osaka, my mom was left alone to take care of him.
"Ipapadala ko kaagad ang pera. Huwag kang mag-alala sakin, palagi akong nakakahanap ng paraan. " tugon ko kay mama. Ramdam ko ang nginig sa kanyang boses na halatang kakaiyak lang.
"You should also take care of yourself, ayaw kong pati ikaw ay magkasakit din. "
Malapit akong matumba nang biglang may bumangga sa balikat ko. I looked up to see a tall man wearing a black hoodie. He quickly apologized, before I could say something, he immediately get off the tren.
"Tatawagan ulit kita mamaya."
I inhaled deeply as I watched the images that were only visible on the screen now in front of my eyes. Hindi ko dream city ang Osaka, sadyang napilitan lang akong lumipat dito dahil sa pag-aaral.
I'd chose to stay in the province with my mom and my brother. Once he'll recover, that's the time we'll moved to a big city together. Too bad I had to finish college far away from them. Wala pa ngang isang araw, na-miss ko kaagad sila.
