HOT SERIES #3: Tame me, Professor

Chapter 19

It was already four years ago but the incident was still fresh on my mind. That was the most horrible that has happened into my life.

"George, where are you, dear?" I called while navigating the corner of the house using a white cane— a tool used by blind person.

Yes. Bulag na ako.

"Mommy! I'm here!" I heard my son exclaimed at mahigpit na niyapos ang binti ko.

Natawa nalang ako dahil sa kakulitan nito. Sa loob ng apat na taon, sobrang daming nangyari sa buhay ko at sa buhay ng anak ko.

Ayaw ko nang balikan pa ang mapait na kahapon. It was my worst nightmare.

My life as a blind is always dark. I can see nothing but darkness. Hindi ko alam kung bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon. But I have a son with me. He serves as my light on my darkest nights and my eyes on my blindness. Siya ang nagsisilbing mata ko sa madilim kong mundo.

I may lost my sight but the good spirit gave me an eye... And that is George— my son.

Pero ang napakasakit, hindi ko man lang makita ang mukha niya o kung ano ang itsura ng anak ko— kung kamukha ko ba siya o... ang Papa niya...

Wala man si Veinz ngunit may iniwan naman siya sa akin. Ngunit hindi na mahalaga iyon. We have our own life here in England.

After my accident, we moved here in England to get rid of the chaotic situations on my country. Masaya sana siya ngayon. Habang ako, naging miserable hanggang sa maging kontento.

It blamed him for everything. Kasalanan niya lahat.

That night on his condo when I saw him with Professor Danilyn, I went home with tears on my eyes and pain on my heart. Pero hindi ko na pala namalayan na wala na ako sa sarili ko at huli na nang makita ko ang malaking truck na papunta sa deriksyon ko.

In that accident, I lost my vision. Malakas ang epekto ng pagkabangga ko at napuruhan ang mata ko. May bubog ng salamin ang tumama rito kaya kailangan akong operahan. But doon ko lang din nalaman na halos isang buwan na pala akong buntis noon. I was so busy with my review that I didn't notice that I was pregnant.

Iyon naman pala, wala pa rin akong napala sa review na 'yon dahil hindi naman ako nakapag-take ng exam.

I gave birth to my son habang bulag ako.  Sobrang hirap. My journey was not easy that I could hardly forget every detail of it. There's no one by my side except my dad. He supported everything. Nasa Pilipinas na siya habang kami ay narito pero hindi pa rin nawala ang suporta niya.

Kung tutuusin, pinalaki ko si George nang ako lang. Pero may katulong naman ako rito para may tumulong rin sa akin sa pag-aalaga ng anak ko at sa akin na rin. Kahit bulag ako, I mastered the things with no sight. Nakakalakad ako at natutunton ko ang sulok ng bahay gamit lang ang aking white cane.

Kinuha ni George ang aking kamay at nilagay sa mukha niya.

"Feel my face, Mommy. Do I look handsome?" he said that in a cute manner.

Sa batang edad ni George ay matalino na ito dahil naiintindihan nito ang sitwasyon ko.

Isang butil ng luha ang dumaloy sa mata ko. I sat down to level him. Pagkatapos noon ay hinawakan ko ang mukha niya.

"Even if I can't see you, my dear, you will always be handsome to me."

Days passed and the same things happened. My Dad visited us. And he brought some news that gives me hope.

"Nakakita na ako ng eye donor mo, anak.  Finally!"

Nayakap ako ni Daddy dahil sa tuwa niya. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Masaya ako na excited na kinakabahan... Hindi ko talaga alam. I couldn't explain it.