# Unicode #
"မားစကားကို နားထောင်လိုက်ပါ...ကု...ကုတို့က နောက်လည်း လက်ထပ်ရမှာဘဲ...."
"ဗျာ~..."
"ဟုတ်တယ် ...မားပြောတဲ့..မင်းနဲ့သဘောတူထားတဲ့လူက...ကင်မ်ထယ်ယောင်းဘဲ...."
"ကို...ကိုကြီးပြောတာ...တကယ်ပါလား...မား..."
"ဟုတ်တယ်...."
"မားးကျွန်တော် လက်မထပ်ချင်ဘူး...."
"ဂျွန်ဂျောင်ဂု...နင့်တို့ ဒီအခြေနေရောက်ပြီးမှ လက်မထပ်ရအောင်...နင်ငါ့ကို အရှက်ရဖို့ကြံနေတာလား....ဟမ်!..."
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း!...သားမှာ...တာဝန်ယူစိတ်မရှိဘူးလား....သား...သားငယ်နဲ့ လွန်ကျူးပြီးပြီ....ယောကျာ်းလေးချင်းမို့ ဘာပြဿနာမရှိဘူးလို့..မထင်နဲ့....ငါတို့မှာ...ဂုဏ်သိက္ခာတွေရှိသေးတယ်...ဟဲ့!...."
"မာမီ!..သူနဲ့ ကျွန်တော်...~..."
ထယ်ယောင်း အဖြစ်မှန်ပြောဖို့ နည်းနည်းဘဲလိုတော့မှ...အမြန်ရပ်လိုက်ရ၏။သူဂျောင်ဂုကို ကတိပေးထားတယ်လေ....
"ဘာလည်း....ဘာဖြစ်လည်း...ဆက်ပြော!..."
ဂျောင်ဂုလည်း...မျက်ရည်တွေဝဲလာ၏။ရှက်စရာအဖြစ်ကြီးကြောင့်..ဒီအရာတွေရခဲ့တာလို့...ပြောရမှာလား....
နမ်ဂျွန်းတို့လည်းမနေသာဝောာ့....တဖြေးဖြေးစကားဝိုင်းကနေ....မုန်တိုင်းဖြစ်တော့မည်....
"တီကင်မ်နဲ့ တီဂျွန်...စိတ်လျော့ပါနော်...ကျွန်တော်တို့...ထယ်ယောင်းတို့ကို သေချာဖြောင်းဖျပေးပါ့မယ်.."
"အေး....သေချာလေးနားဝင်အောင်ဖြောင်းဖျပေးကြပါအုံးကွယ်....ဒီအကြောင်းတွေသာ ပေါက်ကြားကုန်ရင်..အကုန်အရှက်ကွဲကုန်မှာ...သွား...သွား...တစ်နေရာခေါ်ပြီး...သေချာဖြောင်းဖျကြ..."
အန်တီနှစ်ယောက်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့...နမ်ဂျွန်းတို့က..ထယ်ယောင်းနဲ့ ဂျောင်ဂုကိုခေါ်လာပြီး...အိမ်ရှေ့က ခုံတန်းလေးမှာ စကားသွားပြောကြ၏။
"ကုကု...မင်းရင်ဘတ်ကအရာတွေက...တကယ်ဘဲ...မင်းတို့~...."
"ဟင့်....အင့်......အင့်......"
