The Sound of Silence

[Tom 1] #3#

18 Lipca 2023

Widział jak Mario zakłada czerwoną skórzaną kurtkę, prezent od Pauline, jego jednej z nowych znajomych i ubiera powoli buty. Luigi nieśmiało podszedł do niego, trzymając obie dłonie przy sobie, jakby chciał ochronić się przed ewentualnym atakiem.

- Um, M-Mario?

- Hm?

Luigi oblizał nerwowo wargi i z całej siły starał się, żeby jego głos nie zadrżał.

- Wiesz, dziś wyszła ta nowa b-bajka, o której mówiliśmy w zeszłym roku...

- Jestem zajęty. - Mario mruknął, zabierając się za wiązanie drugiego buta. - Pauline, Zed i Spike chcą iść do kręgielni, więc odpadam. Później możesz mi opowiedzieć.

Zacisnął mocno palce na zielonych ogrodniczkach, a dolna warga delikatnie zadrżała.

- A-Ale chciałbym to obejrzeć z t-tobą... - Wydusił cicho. - Obiecałeś, że...

- Ughh, chciałbym, żebyś się zamknął. - Mario warknął, wstając. Spojrzał na brata chłodno. - Nie jesteś dzieckiem, Luigi. To tylko durna bajka, a tam na dole czekają na mnie żywi, prawdziwi ludzie. Dorośnij wreszcie i zacznij być samodzielny, bo nie będę zawsze obok, żeby odgonić potwora z szafy.

Luigi opuścił głowę, zagryzając dolną wargę, a świat zaczął rozmywać się przez zbierające się w oczach łzy. Wiedział, że tak będzie, ale mimo to łudził się, że Mario zmieni zdanie i ten jeden raz obejrzy z nim coś tak jak dawniej.

- Wrócę później albo jutro. Nie czekaj na mnie.

Wzdrygnął się, gdy frontowe drzwi trzasnęły. Pociągnął nosem i wytarł mokry policzek ręką.

- I po co go denerwowałeś? - Warknął na siebie. - Głupi, głupi Luigi.

Spojrzał w stronę lustra przy komodzie i dostrzegł telefon. Mario musiał być tak bardzo na niego zły, że zostawił go nieumyślnie. Luigi chwycił za telefon i ruszył biegiem w stronę wyjścia z apartamentu, przeskakując po dwa stopnie. Wypadł z klatki i dostrzegł jak jego brat podchodzi do zaparkowanego granatowego dżipa i trzech innych osób.

- Ma... - Przełknął ciężko ślinę i zebrał w sobie całą odwagę, jaka w nim została. - Mario!

Skupiając wzrok na czerwonych plecach brata, ruszył biegiem na przód.

- Mario!

Mario uniósł z wyraźną frustracją ręce w górę. Luigi uniósł dłoń z komórką.

- Mario zostawiłeś tel...!

Pisk opon!

Czyjś stłumiony krzyk.

Palące uczucie w płucach.