Chapter 2
မင်းဘယ်နေရာမှာသေချင်လဲ
နေမင်းကြီးသည် အနောက်ဘက်မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအောက်တွင်နစ်မြုပ်သွားကာ တစ်နေ့တာ၏အဆုံးသတ်အဖြစ် မှောင်စပြုလာတော့သည်။
ထိုမှပင် ယောင်စစ်တစ်ယောက် သက်ပြင်းချလိုက်ကာ လိုက်ကာထူထူကြီးကို လိပ်တင်လိုက်သည်။ အောက်ဘက်ရှိ မီးရောင်များလင်းထိန်လာသည့်လမ်းမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ အနက်ရောင်ကုတ်အရှည်ကြီးကိုဝတ်ပြီးအပြင်သွားဖို့လုပ်နေချိန်တွင် ရုတ်တရက်သူမ၏ဖုန်းမြည်လာလေသည်။
ဖုန်းကို အိပ်ကပ်ထဲမှထုတ်ကြည့်လိုက်ချိန်တွင် ဖန်သားပြင်ပေါ်၌ "unknown number" ဟုသာပေါ်နေသည်။ သူမ နှလုံးသားတစ်ခုလုံးတင်းကြပ်သွားကာ ထိုစကားလုံးနှစ်လုံးကိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက်စိုက်ကြည့်နေပြီး အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူ၍ ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့သည်။
"ဟဲလို..."
"ယောင်စစ်ဟုတ်ပါသလား"
အခြားတစ်ဖက်မှ လေသံအတက်အကျမရှိပဲ ညီညာသောအသံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုအသံတွင် အဝေးမှပင်ခံစားနိုင်လောက်သည့် အေးစက်မှုမျိုးပါဝင်နေသည်။
ထိုအသံဖြင့်ပင် ယောင်စစ်သည် သူမ၏ဒူးများပျော့ခွေသွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
"မင်းရဲ့ သေကြောင်းထောက်ခံစာကို ခွင့်ပြုမိန့်ရခဲ့ပြီ..."
တစ်ဖက်လူသည် သူမနှင့်လောကဝတ်စကားများပင်မပြောချင်ပုံရပြီး လိုရင်းကိုသာတမ်းပြောလိုက်သည်။
"လုပ်ငန်းစဉ်ကပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီ။ မင်းဘယ်နေရာကိုပို့ပေးစေချင်လ. .."
"အမ်..."
'မင်းဘယ်မှာသေချင်တာလဲ'ဟု ကြားမိလုနီးပါးဖြစ်သွား၍ လွဲယောင်စစ်၏နှုတ်ခမ်းထောင့်များ တွန့်လိမ်သွားမိသည်။ အရာအားလုံးကမျှော်လင့်ထားသလိုဖြစ်လာသော်လည်း ၎င်းကသူမ၏အုတ်ဂူကိုဘယ်နေရာမှာထားမလဲရွေးနေရသလိုပင်ခံစားနေရသည်။
"ရပါတယ် ကျွန်မဆီကိုသာပို့လိုက်ပါ... ကျွန်မကမိဘမဲ့တစ်ယောက်ဆိုတော့ မိသားစုလဲမရှိပါဘူးလေ..."
"ကောင်းပါပြီ"
တစ်ဖက်လူ ပြန်ပြောလာသည်။ သူ၏လေသံတွင် အတက်အကျမရှိဖြစ်နေဆဲပင်။
"အဲ့ဒီ့အပြင် မင်းတောင်းဆိုထားတဲ့ စစ်ဆေးချက်ကရလာဒ်ထွက်လာပြီ.. ရလဒ်ကတော့ပဉ္စမမျိုးဆက်ဖြစ်နေတယ်..."
