Kül/Gerçek Ailem

Kül/34

Alp gelen kilit sesi ile hızla ayağa kalkıp açılan kapıdan Görkem'i yakalayarak sarıldı.

"Ödümü kopardın it!" Diyerek ensesine de bir tane yapıştırıp yüzüne baktı.

"Şu yüze bak. Nasıl yavru kedi gibi bakıyor!"

Görkem yüzünü Alp'ten çekip başka bir yere çevirdi.

Bu sırada Alp Görkem'i bırakıp onu biraz kendinden uzaklaştırdı. Görkem bunu fark etmezken Alp onun uyuşturucu aldığını belli eden kolunu tutup havaya kaldırdı.

"Şimdi koçum, bana bunun hesabını vereceksin!"

Görkem abisinin yüzüne bakamayarak yutkunurken adem elması hareket etti.

Alp onun yaptığı şey yüzünden ne kadar pişman olduğunu onun üzerinde emarelerini görmese de anlayabilirdi. Ama zaten besbelli ortadaydı Görkem'in hali.

Alp, "Bana anlatmak ister misin?" Diye sordu nefesini sıkıntıyla bırakırken. Boyları neredeyse aynıydı fakat Görkem'in omuzları içinde bulunduğu durumdan dolayı düştüğünden Alp yanında daha kalıplı ve dik duruyordu.

Görkem başını iki yana salladı. Ağzını açıp bir şeyler söylemeye çalışsa dahi bunu beceremeden birkaç damla yaş usulca gözlerinden aktı. Sertçe elinin tersiyle o yaşları beceriksiz bir şekilde silmeye çalışırken Alp onun çaresizce ağlamamak için çabalamasını izledi.

Dayanamayıp Görkem'in başını kendine doğru çekip vahşi bir şekilde erkek kardeşine sarıldı. Görkem başını Alp'in omzuna koyarken, "İsteyerek yapmadım abi." Diyerek fısıldadı. "Ben...ne yaptığımı anladığımda bırakmak istedim...ama çok zor!"

Sonda nefesini bıçakla kesilir gibi bırakırken konuştukça gözyaşları daha fazla akmaya başlamıştı. Derin derin nefesler alıp vererek sıkıca Alp'e sarılmıştı. "Ben... Annemler öğrenince ne olacak? Annemin yüzüne bakamam!.. nasıl bakacağım? Nasıl onlara bağımlı olduğumu söylerim?! Söyleyemem Alp!"

Birden durup geri çekildi. "Öldür beni abi! Bakamam ikisinin yüzüne de!"
Öyle endişelenmişti ki!

Alp onun ciddi bakışlarını görünce donup kaldı. Görkem'in umrunda bile değildi. Ne yaptığının, ağzından çıkanların da farkında değildi.

"Seren'i öğrenince iğrenecekler benden! Öldür beni! Ölmek istiyorum Alp, yardım et! Yardım et yalvarırım!"

Alp sesini bulduğunda boğuk bir şekilde Görkem'in kolunu tutmuş, "Saçmalama Görkem!" Demişti.

"Hayır, hayır ben ciddiyim! Bir daha ailemin yüzüne bakamayacaksam yaşamamın ne anlamı olabilir?! Öl-" sözünü kesen şey Alp'in tuttuğu kolunu bırakıp yüzüne sert bir yumruğu indirmesiydi.

"Bir daha o kelimeyi ağzına alırsan hiç iyi şeyler olmaz."

Artık o da çıldırmak üzereydi. Yediği yumrukla birlikte geriye doğru sendeleyen Görkem elini yüzüne götürmüştü.

"Ölmeyeceksin. Kimse de yaşadığın şeyler için seni sorumlu tutmayacak abim!" Diyerek elini sertçe saçlarından geçirerek göğsünü derin bir nefesle şişirdi Alp.

"Kalk şimdi! Kendine gel." Diyerek erkek kardeşine baktı. Ardından onun yediği yumrukla sus pus olup sözünü dinlemesi ile Görkem'in odasına girdi.

Onun bakışları ise gizliden gizliye abisinin üzerindeydi. Alp'in ona döneceğini anladığı an kafasını çevirip gözlerini yere dikti.

"Gel buraya." Dediğinde mecburen o da Alp'in arkasından odasına girdi.