කාලේකට පස්සේ මගේ යාළුවෙක් හම්බුණා. එයා දැන් බැඳලා හරි ලස්සනට පවුල් ජීවිතයක් ගෙවනවා. මායි ඒකායි ඕපයක් කියව කියව ආවා. මම නම් පුරුදු විදිහටම මගේ සාක්කුවලට අත් දෙක දාන් හිටියා වුණාට ඒකා නම් හෙන ෆ්‍රීලි ගියා.
" උඹයි මමයි ගොඩක් වෙනස් වෙලා බන්. දැන් බලපන්. උඹ බැදලා. උඹට ළමයි ඉන්නවා. ඒත් මම බලපන්. මම තාම තනිකඩයි. "
" ඇත්ත. ඇත්ත. මම උඹෙන් දෙයක් අහන්නද ? "
" ම්ම්ම්. අහපන්. "
" උඹට ඇත්තටම එයා ගැන ආදරයක් හිතුණේ නැද්ද ? "
මම දන්නවා එයා අහන්නේ කා ගැනද කියලා.
" නෑ. ඊටත් වඩා මම ආදරේ ගැන දන්නේ නෑ. මිනිස්සු කියනවා වගේ මගේ ජීවිතේට ආපු කිසි කෙනෙක් ඉස්සරහ මගේ පපුව වේගේන් ගැහුණේ නෑ. මිනිස්සු කියනවා වගේ මට වචන දැනුණේ නෑ. හරියටම කිව්වොත් මිනිස්සු කියනවා වගේ මම ස්ටොයික් කෙනෙක් වෙන්න ඇති. සමහරක් විට මම හැසිරෙන විදිහට එයාලට බලාපොරොත්තු දෙන්න ඇති. ඒත් එතන තිබ්බේ අහිමි වීමක බය විතරයි. "
" හ්ම්ම්. මතකද පාරක් උඹ කිව්වා දවසක උඹව දන්න හැමෝවම දාලා උඹ විතරක් තනියෙන් ඉන්න තැනකට යනවා කියලා. "
" කිව්වා. ඒ වගේම ඒක කරනවා. "
" ඇත්තටම ඒ කවද්ද ? "
" Once You Know My Love Language I Will Stop From There. "
" But I Know Your Love Language. Because You Once Wrote A Love Story With it. So It Means ? "
" Yes. Good Bye My Friend. "
- මම වයිට් රෝස් ප්‍රින්ස් ❤️
YOU ARE READING
Heart to Heart
Poetryඑන්න අපි අපේ හැඟීම් බෙදාගමු. ( මෙම පොතේ ඇතුළත් සිතුවිලි මගේ කතාවලද ඇතුළත් විය හැකියි. )
