Aşiret Paket

17

Her satırda yorum görmezsem nah bölüm gelir canlarım benim <3

<>

"Paylaştığın fotoğrafları sırf ben göreyim ve kıskanayım diye mi paylaşıyorsun Selin! Eğer öyle yapıyorsan amacına ulaşıyorsun kızım!" dedi abim hattın ucundan bağırırken. Yaklaşık iki buçuk saattir eve gelmiştik ve abim storylerimi de izledikten sonra muhtemelen dayanamayıp beni aramış, bağırmaya başlamıştı.

Kısa bir sessizlik oldu ve ardından yine konuştu. "Şimdiden yerimi doldurdular. Sikeyim! Göndermemem gerekiyordu seni oraya. Seni ben büyüttüm ama şu siktiğimin birkaç gününde onlar mı abin oldu Selin!?"

Yüzümü buruşturdum. "Ne saçmalıyorsun abi ya? Yerimi doldurdular ne demek ya! Biliyorum, çok güzel bir aile olacağız ve yine biliyorum ki hepsine abi diyeceğim ama sen nasıl bendeki yerini bu kadar küçümsüyorsun?!" Odamın içerisinde bağıra bağıra volta atıyordum.

O da bağırmaya başladı. "Madem böyleydi, sendeki yerim," dedi alaylı bir şekilde. Canım yandı. "Bu kadar fazlaydı yerim, ne diye yeni tanıştığın herifleri paylaştın ha!? Hoşlanmayacağımı bile bile ne diye o sikik adamı paylaştın!" dedi boğazı yırtılacakmış gibi bağırarak.

"Abim hakkında düzgün konuş abi! " dedim, elimin tersiyle gözyaşlarımı silerken. Hıçkırmaya başlamıştım. 

Sustu. Tek ses hıçkırık seslerimin yankılanmasıydı. "Abin... Öyle mi Selin?"

Büyük bir hıçkırık firar etti dudaklarımın arasından. "Abi... Yapma böyle." dedim yalvarırcasına.

"Ağlama!" dedi bağırarak. O bağırdıkça daha şiddetlendi ağlamam.

"Daha yeni hayatına girmiş adam için beni karşına alıyorsun ya Selin, daha fazla söyleyecek bir şey bırakmadın bende. Oysa ben seni böyle büyütmemiştim."  Hıçkırdım. "Abi." dedim yalvarırcasına. "Kimse için seni... Seni karşıma aldığım yok," "Ben, senden vazgeçmem. Vazgeçer miyim abi? Ne zaman vazgeçtim senden?" dedim ağlamaya devam ederken, derin iç çekişlerimin ardında zorlukla konuşurken.

"Geçtin ya Selin bugün. Paylaşmadın mı o adamı? Yorum attığımda fotoğraftakiler güzeldir yazmadın mı dalga geçercesine! Emeklerime yazıklar olsun. Böyle olacağını bilseydim bu kadar emek harcamazdım." 

Kurduğu cümleyle birlikte kalbime sanki cam parçaları batmaya başlarken, duyduğum şeyler gerçek mi diye düşünüyordum. Ağlamam durmuş, gözyaşlarım yanaklarıma delice hücum ederken, kulaklarımı sorguluyordum. Yanlış duyuyordum. Abim benim için böyle bir şey söylemezdi.

O sırada kapıda bir ses duydum. "Sikerim böyle abiyi." Kapı açıldı ve içeri Bora girdi hızla. Kapının, duvara çarpan tok sesi gelince bile tepki vermedim. Elimde telefonum, yatağın köşesine çökmüş ağlıyordum.

Odaya girince gözleri dolandı etrafta ardından beni bulunca duraksadı. "Abim." dedi sonunu uzatarak.

"Ne oluyor Selin?"

Hıçkırdım. Hıçkırmamla birlikte büyük adımlarla yanıma geldi ve dizlerinin üstüne çöküp beni kollarının arasına aldı. Sussaydım anlar mıydı beni Bora? 

Ben yüksek sesle ağlamaya devam ederken, kapının önünde bizi izleyen Akif beyi görebiliyordum. Abim hattın ucundan neler olduğunu soruyordu. Buna karşılık Bora, daha sıkı sardı kollarını bana. Dünya'daki bütün kötülüklerden korumak ister gibi. En değerli hazinesi benmişim gibi.