Dangerous Billionaire (Saldivar Brothers Series #1)

Prologue

This is a work of 𝗳𝗶𝗰𝘁𝗶𝗼𝗻. Names, characters, places, events, and incidents are either the products of the author's 𝗶𝗺𝗮𝗴𝗶𝗻𝗮𝘁𝗶𝗼𝗻 or used in a 𝗳𝗶𝗰𝘁𝗶𝘁𝗶𝗼𝘂𝘀 manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely 𝗰𝗼𝗶𝗻𝗰𝗶𝗱𝗲𝗻𝘁𝗮𝗹.

All rights reserved.

No part of this story may be reproduced, distributed, or transmitted, in any form or by any means, 𝘄𝗶𝘁𝗵𝗼𝘂𝘁 the prior 𝗽𝗲𝗿𝗺𝗶𝘀𝘀𝗶𝗼𝗻 of the 𝗮𝘂𝘁𝗵𝗼𝗿.

________

PROLOGUE

"Pera." bungad agad sa akin ni Auntie Melanie sa hamba ng pintuan, hindi pa man ako tuluyang nakakapasok sa loob ng bahay.

I sighed.

"Pera! Raelyn! Nasaan?"

Napabuntong hininga ako bago napipilitang inilabas ang pera sa bulsa. Agad na hinablot iyon ni Auntie sa kamay ko at binilang. Umangat ang kilay niya at napangisi ng makitang malaki ang halaga non.

"Auntie, hindi ho para sainyo 'yan-" umangat ang tingin niya bago inabot sa akin ang isang libo.

Laglag ang panga kong sinundan ng tingin iyon. Isang libo? Sa apat na libo kong sinahod, isang libo lang ang matatanggap ko?

"Sa iyo na 'yan. Akin na 'to. Salamat, Rae, ha? Ang laking halaga nito para sa mga kailangan ko-"

I turned my back at her. Not knowing what to do now.

Mukhang hindi naman niya napansin na wala na siyang kausap dahil nakatuon lang ang mga mata niya sa hawak niyang pera. She's still talking nonsense.

Napahilot ako sa aking sentido ng makapasok na sa kwarto. Sumasakit ang ulo ko sa mga nangyayari. Palagi na lang ganito.

Isang libo? Isang libo lang ang matatanggap ko sa apat na libo kong sinahod? Paano ako makakapag ipon nito para sa susunod na semester? Ang dami ko pang gastusin! Hindi pa naman ako rito kumakain dahil palagi akong nagmamadali para hindi malate sa school. Malayo-layo pa kasi ang Grimrose University kung saan ako nag aaral. Wala naman kasing malapit rito sa amin na mura lang. Sa Grimrose lang ang kaya ng pera ko.

Wala sa sarili akong napatingin sa isang libo. Hanggang saan aabot 'to?

Sa susunod na linggo pa ang sunod kong sahod. Kailangan ko na namang humanap ng iba pang trabaho para mairaos ko ang linggong 'to. Pakiramdam ko ay bibigay na ang katawan ko sa sobrang pagod. Pero hindi pa ako pwedeng tumigil.... Kailangan ko pa magtiis para makapagtapos ako ng pag aaral.

My phone rang. Natataranta kong kinuha 'yon ng makita ang pangalan ng kaibigan kong si Tasha sa screen.

I answered the call.

"Hi, hello, Rae! You need a job, right?" pambungad niya sa akin. Agad akong napangiti.

"Kailangan ko talaga, Tash..."

"Alright! I'll send you the details! I'll hang up now. Bye bye, Rae!" then she ended the call.

Agad na nagvibrate ang cellphone ko para sa isang notification. Text message iyon galing kay Tasha tungkol sa trabahong sinasabi niya. Agad kong binasa ang mga nakasulat bago ako napakurap-kurap at natulala.

Secretary? Namamalik-mata ba ako? Oh my god!Secretary... Sa Saldivar's Wine Company? I smirked. Isa ito sa pinakasikat na kumpanya rito sa amin! I can't believe...

Umawang ang mga labi ko. Kakayanin ba 'to ng oras ko kung sakali? Shit! Bahala na! Basta magkaroon ako ng isa pang trabaho sa ngayon! I really need this!

Agad na akong tumayo at nagbihis para puntahan ang nasabing kumpanya. Kayang-kaya ko 'to.... Para sa pag-aaral ko. I smiled.

Hindi ako mapakali habang hinihintay na matawag ang pangalan ko. Madami akong mga kasabayan na aplikante at halos lahat kami ay parang kabado. Halos mapadasal na nga ako sa upuan.

I swallowed hard.

"Ms. Amara Raelyn Atienza?" tawag ng attendant sa buo kong pangalan. Natataranta akong napatayo at saka nagmamadaling lumakad palapit sa direksyon niya. Ngumiti siya sa akin at giniya ako patungo sa isang opisina.

"Good luck." she said as we stopped in front of a black door.

"Thanks..."

I nervously smiled while fixing my top. Iniwan na ako ng attendant.

Nanlalamig ang mga kamay ko habang pinipihit ang doorknob.

It took me a second to finally breathe properly only to be nervous again. Bumungad sa akin ang isang lalaki na kalmadong nakaupo sa swivel chair, sa harap ng isang lamesa.

He just stared at me coldly. Umawang ang mga labi ko habang nakatingin sa kaniya.

This guy was dangerously hot. Oh... His deep black eyes, his pointed nose, his hairstyle, and his sharp jawline. Not to mention his well toned body and the snake tattoo on his neck.

Damn.

Napakurap-kurap ako habang nakatitig sakaniya.

"Come here and stop standing there like a stupid."

My mouth dropped open. What did he just say? I look stupid?

Kumunot ang noo niya habang nakatingin sa akin. Napakurap-kurap na naman ako. Bakit parang mas lalo siyang gumagwapo habang tumatagal?

Bumaba ang tingin ko sa leeg niya bago ako napalunok.

"Come closer." seryoso niyang sinabi. Kunot-noo siyang nag-iwas ng tingin sa akin at saka binasa ang pang ibaba niyang labi. Sumunod ang tingin ko do'n.

Kalma lang, Rae... Interview lang 'to. Hindi ka nandito para tumunganga sa lalaking nasa harapan mo... Calm down.

Inabot ko sakaniya ang resume ko bago pa siya tuluyang magalit. Tiningnan niya lang iyon bago muling inangat ang tingin niya sa akin.

Napalunok ako. Bakit? Anong meron? May mali ba? O baka may kulang? Anong kulang?

"You're hired."

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat. What? Oh my god! Oh my god! I'm hired!

Wala sa sarili akong napatalon dahil sa sobrang saya. Halos pumalakpak pa ako at lumuhod na para magdasal.

Natigilan ako at nagbaba ng tingin ng marealize na masyadong nakakahiya ang ginawa ko.

Napatikhim ako ng makabawi. Stop embarrassing yourself in front of this man, Raelyn! My goodness!

I bit my lower lip.

"Thank you so much for hiring me," I smiled at him.

He nodded a bit. "Go get me some coffee."

I gasped. "You're my boss?!" my eyes widened in shock.

Sumandal siya sa swivel chair at binasa ang pang ibaba niyang labi. Pinagsalikop niya ang kaniyang mga kamay at malamig akong tiningnan.

Napakurap-kurap ako. Uh... Okay.

"Do we have a problem?" he asked coldly.

Wala sa sarili akong napailing. Of course, wala, boss. I smirked.

"Good."

Tumango ako bago patakbong lumabas ng opisina. Napabuga ako ng hangin habang naglalakad.

Halos ngitian ko na ang lahat ng nakakasalubong dahil sa sobrang saya. Hindi matanggal ang ngiti sa aking mga labi. I feel nervous. But it excites me... maybe.