Biyolojik Ailem

2. bölüm

Araba büyük bir evin yanında durunca-

Yok yok ev demek için bin şahit gerek burası ev değil saray yahu hatta şato tamam biraz abartmış olabilirim ama ciddi anlamda mükemmel

"Kızım evi beğendin mi?" "Çok güzelmiş" demekle yetindim.
Gökay bey önden eve geçerken bizde arkasından ilerledik. Banu hanım kapıyı çalmadan kapı açılınca yanakları tombiş tombiş olan çok şirin bir teyze karşıladı bizi.

"Hoşgeldiniz, Gökay oğlum" bunu herkese ithafen söylemişti. En son bana bakarak içtence gülümsedi. Tonton teyzenin çekilmesi ile içeri girdiğimizde 7 tane taş ha pardon ya kaya, yok kaya değil bildiğiniz meteor bunlar. He işte 7 tane meteor hepsi koltuklara yayılarak oturmuş bize- bana bakıyorlardı.

"Kızım bak bunlar senin abilerin, 1. en büyük abin Taylan 28 yaşında, 2. abin Koray 26 yaşında, 3. abin Yalçın 25 yaşında, 4. abin Yankı 24 yaşında, 5. abin Atlas 22 yaşında, 6. abin Batu 19 yaşında, en küçük abin Araz 18 yaşında" abi ben ciddiyim bu kadın nasıl bu kadar fit olabilirr.

"Daha bakmaya devam edecekmisin?" bu Koray'dı hemen kafamı başka yere çevirdim "Anne neden bu kızı buraya getirdiniz" "Buda aslı gibi değil mi?" "Kesin aslı gibi dışarılarda sürtüyordur bu"

Son duyduklarım kulağımda şok etkisi yarattı birine nasıl bu kadar ön yargılı olabilirler daha beni tanımıyorlar bile.

Gökay bey söze girdi "Oğlum!" "NE BABA HAKSIZIM SANKİ!?" "SESİNİ ALÇALT KARŞINDA BABAN VAR SENİN!?" "O KIZ YÜZÜNDEN BİZE BAĞIRAMAZSIN BABA" dedi yalçın

Neden bağırarak anlaşıyorlardı ki?

"Gökay bey.. lütfen bağırmayın" Gökay beyin bir şey demesine izin vermeden tekrar konuştum "Odamı gösterir misiniz?" "Tabi kızım odan 3. katta" hayır ya olamaz oraya nasıl çıkıcam asansör vardır umarım "Banu hanım asansör varmı acaba astımım varda benim" dedim

"Kızım asansör yok ama en yakın zamanda odanı 1. kata alırız, şimdilik sen bu katta ki misafir odalarından birinde kal" Kafa salladım ve merdivenlere doğru ilerledim yavaş yavaş çıktım.

Rasgele odalardan birine girdim o kadar yorgundum ki hemen yattım.

•••

Kalktığımda saat gece 3.00'dı çok susamıştım odadan çıktım tam inicekken bir şeye çarptım ve kırıldı.

Off daha ilk günden sakarlıklarım tuttu toplamaya çalışırken önümde bir gölge oluşmasıyla ani refleksle irkildim ve önüme baktım bu Koray'dı "Bir dakima bir dakika bu vaz-" "Şey ben.. cidden bilerek yapmadım gerçekten çok özür dilerim"

"SEN NE ÖZÜRÜNDEN BAHSEDİYORSUN YA BU VAZONUN BU AİLE İÇİN NE KADAR DEĞERLİ OLDUĞUNDAN HABERİN VARMI DUR BEN SÖYLEYEYİM TABİKİ DE YOK"

"Bak lütfen bağırma ç-çok üzgünüm ama gerçekten bilerek olmadı"

"BAĞIRMAMAM İÇİN BİR SEBEP SÖYLESENE KESİN BİLEREK KIRDIN SENDE ASLI GİBİSİN İŞTE İTİRAZ ETM-"

"Korkuyorum anladın mı, sana yemin ederim bilerek kırmadım ve ben o kız gibi değilim lütfen beni tanımadan bu kadar ön yargılı olma ve y-yalvarırım bidaha bana bağırma" Sonlara doğru gözümden bir kaç damla yaş düştü.

"HAH KORKUYORMUŞ KENDİNİ ACINDIRMA BİZE, ASLI'DA İLK BAŞLARDA BÖYLE DAVRANDI AMA SONRA AİLEMİZİ MAHVETTİ SANA NEDEN İNANAYIM!?"

"Bir gün üvey babamın bana- benim yaşadıklarımı öğrenince ve bu dediklerine pişman olunca benden sakın ama sakın özür dileme anladın mı beni!"