Göl Işığı | Gece Yarısı Mucizesi

2 | ❝Yardım.❞

Gözde Öney, Kavga.

Kalben, Kalp Hanım.

❀

Bölüm İki "Yardım."

Şaşkın bir şekilde babama bakarken, bu konuda ne kadar kararlı olduğunu anlamaya çalışıyordum. "Bu da ne demek oluyor?" dedim tüm öfkemle. "Bir prenses sırf olgunluğa erişebilsin diye evlendirilir mi?" Bedenim titremeye başlarken kendimi artık tutamamış ve yatağa tutunmak zorunda kalmıştım, aynı anda gözlerim kararırken babam adımı haykırır gibi söylemişti. "Lylia!"

Babam hızla belimden tutup beni düşmekten kurtarırken titremeye devam ediyordum. "Lylia! Bana bak, neler oluyor?" diyerek endişeli sesiyle bağırıyordu bana. "Hemen doktoru çağırın, ne dikiliyorsunuz orada!" Gözlerim yavaşça kapanırken duyduğum tek şey bu olmuştu.

"Güzel kızım, hadi söyle bakalım bu çizdiklerin kimler?" Annem saçlarımı okşarken geldiğini asla fark etmemiştim. "Anne." dedim kızgın çıkarmaya çalıştığım sesimle, "Sence kim olabilir? Ailemizi çiziyorum işte." annem yüzündeki buruk gülümsemesiyle bana baktı.

"Aslında adını hep Leyla koymak istemiştim." diyerek söze girdi bir anda annem, kaşlarımı çatarak ona baktım. "Ama babanın ailesi krallığa uygun görmedi, kendi dillerine ait olan bir isim olmalıymış yoksa dışlanırmışsın." Sessizce annemi izlerken devam etmesini bekledim, gözleri dolmuştu. "Annemin ismiydi Leyla. Aslında isim yaşatmak beni hep korkutmuştu, çünkü ismini yaşattığımız kişilerin belki de kaderini de yaşıyorduk." Burukça gülümsedim, annemin nasıl bir anne tarafından büyütüldüğünü hiç görmemiştim, annemin dediğine göre annesi ben doğmadan ölmüştü ve ailesinden geriye kimse kalmamıştı. Annem çoğu zaman kimsesizliğine ağlardı.

"Hiç şikayetçi olmadım, krallığa uygun bir isim olsun diyerek geriye çekildim, savaşmadım ama baban hemen ardından 'Lylia olsun' dedi. Leyla ve Lylia, aslında yakınları birbirlerine ve ben hemen ikna olmuştum. O an anladım, baban benim en büyük şansımdı ve ben senin için en doğru babayı bulmuştum." dediğinde annem artık ağlıyordu. "Siz benim ailemsiniz, benim sizden başka kimsem yok."

Ne ara ağladığım bilmiyorum ama annem ellerini iki yanağıma koyup gözyaşlarımı siliyordu. "Babamı hiç tanıma fırsatım olmadı benim, nasıl bir adamdı annemin anlattığı kadarıyla biliyorum." Sorarcasına anneme baktığımda konuşmaya devam etti. "Kötü bir adammış." Yutkunup bir süre boş duvarı izledi, ben ne diyeceğimi seçeniyordum sanki dilim tutulmuş gibiydi. "Kızlar annelerinin kaderini yaşarmış diye bir söz var benim geldiğim yerde."

Korkuyla gözlerimi büyüttüm, "Babam sana kötü bir şey mi yapıyor?" dedim hızla. Bu kabul edilemezdi! Annem aniden bana döndü, "Senin baban benim hayatımdaki en merhametli insan, sakın aklından bile geçirme. O benim, bizim şansımız."

"Babamı ve seni çok seviyorum." diyerek anneme sarıldım.

"Baba." diye fısıldayarak uyandığımda hala rüyanın etkisindeydim. "Baba." tekrarladığımda bana yaklaşan adımlarla gözlerimi açmaya çalıştım. "Tatlım, uyanmışsın." Gözlerimi açmamama neden olacak o sesle yumruklarını sıktım. "Merak edilecek bir şeyin yokmuş." diyerek devam etti. Dümdüz bir şekilde Alice'e bakarken o yapmacık gülümsemesini üzerime fırlattı. "Baban doktorun yanında, senin için çok endişelendik ama doktor sen uyanmadan önce bir şeyin olmadığını ve açlıktan bayıldığını söyledi."