Neden ben?

Nereden başlıyoruz?

Ben yaşadım , siz sadece okuyorsunuz.

Gün gelicek hepimiz ölücez. Bu dünyadan bir ben geçtim diyeceksiniz , kendi kendinize. Peki ne iz bıraktınız diye , dönüp bakacak mısınız? Benden sonrakilere ne bıraktım ? Bu dünyadan bir ben geçtim. Bu dünyadan bir sen , bu dünyadan bir biz geçtik.

Dünya bom boş. Onu dünya yapan bizleriz. Benim , sensin ve o. Benim dünyam sadece benim. Benim dünyam benim kötülüklerimde sarmaş dolaş kalmış halde. Nedün peki? Neden her kes susuyor bu halime? Her kes mi korkak çıktı?

Allah hepinizin belasını versin

Seni sen olan yerde , seni tam hissetmediğimde... Senin başkasına ait olduğun gibi başka kokularda seni arıyacağım mutluluk...

******

Artık dünyaya gözümü açtığım ilk gün gibiydi sanki. Sanki her kes beni ilk defa görüyormuş gibi garip bakışlarını üzerime doldurmuştu.

Kalbimin hızla çarpmasına neden olan neydi ? gözlerimin sevinç ya da korkudan dolmasına neden olan neydi ? Babam mı ? Burada ne işi olduğu hakta hiç bir fikrim yoktu.

Her kesi odadan çıkardılar. Ne babamla ne de Mertle konuşmaya vakit bulamadan her kesi odadan çıkardılar. Merti gördüğüm an içimi bir korku kaplamıştı. Sanki bir şeyler hatırlıyor gibiydim. Ama ne... ne olduğu hakta hiç bir fikrim yoktu.

Oda boşalmıştı. Hemşire iğneler yapıyordu. Acı hissedemiyor derecedeydim. Aklımda bir çok sorular vardı. Hafızamda bir çok kesitler gelip gidiyordu. Ne olduğunu az çok tahmin ediyordum. Annemin ölümüyle ilgiliydi. Peki bunlar neden beni bu kadar tedirgin ediyordu? neden ? en fazla ne ola bilirdi? babam artik suclulugunu kabullenmisdi. Hayır annemi benim öldürmem imkansız ötesiydi. Görsem bile inanmazdım. Ama bu işte bir gariplik vardı. Çok garipti...

Hemşire odadan çıkmıştı. Yalnızlığın kollarında büyüyüp ona sığınan ben artık ondan sıkılıyordum. Serumlar iğnelerle tek başına kalmıştım. Kapı çaldı ve kalp atışlarım daha da hızlandı. Gözümü kapı tarafa çevirip bakma istedim ve kapının önünde duran Lilyni gördüm. Gülümsedim. Ne halde olursa olsun yanımda olurdu. Ve bu mükemmeldi.

Kapı açıldı ve içeriye ilk aşkım girdi...

Meri gördüğüm an gözlerim karardı. Başım ağrımaya başladı ve kalbimde bilinmeyen bir acı ortaya çıkıyordu. İçimden bir ses onunla konuşmamalı olduğumu söylüyordu ama yapamıyordum. Özlemiştim.. onu çok özlemiştim.

Ama özlem hissimi geride bırakan bir hisde acıydı. Tam 1 yıl önce beni öyle bırakıp gitdiği an aklıma geldi. 1 yıl boyu ağladım,ağladım. Uyudum,uyanmak istemedim. Yaşam sebebimi ve isteğimi kaybettim.

Peki onu görünceki heycanım neden olsa gerek? neden? Hafızamda bir çok şeyler canlanıyordu. Bir akşam... o akşamı görüyordum...

Düşüncelerim beni yayındırdı. Mertin o akşamla hiç bir ilgisi yoktu, olamazdı. 1 yıldır hayatımda yoktu o yüzden böyle düşünmemeliydim.

Mertden

Onu gördüğüm an kalp atışlarım hızlanmaya başladı. Utanıyordum.. Onun karşısına geçip yüzüne bakmaya utanıyordu. Ama gururumu hiçe saydım çünkü o vakit bana destek olduğu aklıma gelmişti. Kendiside bunu istemişti ve bana karşı koymamıştı. Ben ne yaptıysam onun iyiliği için yaptım. Ne yaptıysam..