Neden ben?

İnsan utanır mı duygularından?

Olmaz, ölemem daha değil.

Nasıl acınılasıdır bu dediğim.

Korkarken insan ölümden,

Korktum ben bir daha terkedilmeketen.

Ölüm değil korktuğum.

İntikam alamamak en büyük kabusum.

Yaşamak değil rahatlığım,

Hadlerini bildirmemek gurursuzluğum.

Acımasızdı şu varlıklar.

Gözlerimin içine bakarak,

Birde güldüler bana.

Ölemem, olmaz, daha değil.

Aptallığa vurmam kendimi.

Ezdirmem hiç bir yerde benliğimi.

Göstermem asla sevgimi,

Belli etmem üzüntü ve kederimi.

Siz isterken yaşamayı,

Diledim ben  hep ölümü.

Siz isterken ölmeği,

Diledim ben özgürlüğümü.

Vicdansız insanların her sözünü,

Düşünmeden reva gördüler.

Masumların göz yaşını ,

Kendilerine umut bildiler.

Tek suçum bu dünyadan olmak,

Bu nesilde doğulmak,

Bu insanları tanımaktı.

Ah kara bahtım, bana neler yaşattın.

Durmadan ağlamak varken acı dolu çığlıklarıma boğuldum. Kanlar bedenimi esir almış durumdaydı. Gözlerim yarı açık şekilde birilerini görüyordu. Hala hastanede değildim acaba ne düşünüyorlardı ah.. çok acıyordu..

Yanımdaki insanların rahatlığı beni deli ediyordu. Çığlıklarım dağların arasında yankılanıyordu. Narkoz.. narkoz yoktu. Bir iki doktor başımın üstünde durmuş ve yarayı kapatmaya çalışıyordu. Mert.. Mert yoktu. Söz vermişti ama yoktu. Gelmedi.. Doktorlar gelene kadar belkide 10 kez telefon çektim ama kimse açmadı.. kimse..

Yağmur hala yağıyordu. Durmadan yağıyordu ve rüzgar gittikce daha korkutucu sesler çıkarıyordu. Karanlığın içinden etrafımdakileri tanıyamaz olmuşken bir umut Merti aramıştım.

Acı bir yandan bahtsızlığıma ve saflığıma ağlamıştım. Uyumak istiyordum. Ama yapamıyordum. Her 10 dakikadan bir yaptıkları işlem acı içinde çığlık atmama neden oluyordu. Şu an tüm bunları yaşamaktansa ölmeyi dileye bilirdim ama daha bana ölüm yok.. tüm acıları görenedek bana ölüm yok.

Acı ilimlerime kadar işlerken kelepçelenmiş kollarımı kıpırdatamıyordum. Feryad edip acımı dağlara duyduramıyordum. Nasıl iştor bu Aman Allahım

1 gün sonra

 " Olmaz , bunu ona yapmam."

"Yapmak zorundasın yoksa bir çok kişinin canı yanacak."

"Ne saçmalalıyorsun sen? Onu kaybedemem. Yeni bulmuşken onu bir daha kaybedemem. Yeni bir hayal kırıklığında daha uğratamam. Hiç kimsenin canı umrumda değil kendiminki dahil. Ona bir şey olmasın yeter."

Duyduğum yüksek sesli telefon konuşması uyanmama sebep olmuştu. Mert birileriyle konuşuyordu. Gözlerim ağlamaktan yorgun düşmüştü. Kafamı çevirecek halim yoktu ve çok kırgındım. Konuşmak istediğimdende pek emin değildim. Ama eninde sonunda birilerinden hıncımı almalıydım değil mi? Evet , yamalıydım.