B.

belgemen. & lina.

bu evrenin hissettirdiği güven ve aitlik hissiyatını çok özlediğim için bir gece yarısı kendimi burada buldum. ilk ve son özel bölümümüz olsun çünkü bu bölümle onlara gerçekten veda ettiğimizi hissediyorum. 🌘

keyifli okumalar. 🖤

ig: deneyselhisler

♥

Dora Belgemen ve yastığımı terk etmeyen baş döndürücü kokusu.

Senenin ikinci yarısına geçtiğimizden bu yana, ara tatilde bir haftalığına İtalya'ya gitmesi yokluğunda hastalanacak kadar onu özlememe neden olmuştu, Birge'nin ilişkimizin ciddi olduğu kanaatine varması bir yana dursun, Dora'nın her gece yanımda uyuyup her sabah okula gitmeden önce evine uğrayarak eşyalarını almasının onu çok yaran bir rutin olduğunu söyleyerek ayrı bir eve çıkmamız gerektiğini belirtmesi artık onun düşüncelerini onaylama ihtiyacı duymama neden oluyordu.

Onu yoruyordum. Biliyordum.

Fakat o öyle düşünmüyordu. Ya da düşünüyorsa bile bana belli etmiyordu çünkü her gece beni kolları arasına çekerek uyuduğunda ve her sabaha gözlerimi, yanaklarıma konan tatlı öpücükleriyle açmama sebep olduğunda; tüm bunları yaparken hâlinden oldukça memnun gibi görünüyordu. Bu yorucu rutin onu etkilemiyordu. Okullar kapanıp da yaz tatiline girdiğimizde rahat bir nefes alacağımızı ikimiz de biliyorduk ancak Dora sanki bu yoğun dönemde tüm yorgunluğunu gece benimle birlikte aynı yastığa baş koyduğunda atlatmış gibi hissediyordu.

Ve aynı şeyi benim de iliklerime kadar hissetmeme neden oluyordu.

Bugün de aynısı olmuştu. Gözümü açtığımda koca yatağımda bir başımaydım çünkü günlerden perşembeydi ve dersi sabahtan olduğu için, erkenden kendi evine gidip üzerini değiştirmesi ve okul için hazırlanması gerekmişti.

Fakat ayrılalı çok olmamış olmalıydı çünkü yatağımdaki kokusunun tazeliği tam olarak bunu kanıtlıyordu. Uzandığım yerde yan döndüm ve kokunun kaynağı olan yastığına yüzümü gömüp, tezimin başına geçmeden önce uyuma fırsatı yakalayabileceğim son bir saati onun kokusuyla geçirmeye karar verdim.

Telefonumdan yükselen bildirim sesi dikkatimin dağılmasına neden olmasaydı eğer.

Gözlerimi kırpıştırarak yastıktan başımı kaldırdığımda, burada olmadığını bilmeme rağmen istemsizce, "Dora?" diye seslendim odamın aralık kapısından koridora doğru. Belki de ufak bir kaçamağa başvurarak okulu ektiğine, ilk zamanlar yapıyordu ancak artık tavan yapan devamsızlığı buna izin vermiyordu, ve mutfakta o muazzam kahvaltılarından birini hazırlıyor olabileceği ihtimaline olan çaresiz umudum, sorumun yanıtsız kalmasıyla birlikte usulca sönerek yok oldu.

Ağzımın içinden homurdanarak başımı yastığa gömeceğim sırada komodinin üzerinde duran telefonum bir kez daha titredi ve yeniden tüm dikkatimi onun üzerine çevirmeme neden oldu.

"Kim ya bu sabahın köründe?" Sinirli bir şekilde elimi o tarafa doğru salladım ve telefonu kaptığım gibi ekrana düşen bildirimlere baktım ancak o noktada panelin üzerinde beliren B. harfini görmemle ufak bir duraksama yaşamam da bir olmuştu.

Ensemdeki tüyler havalanırken gözlerim anında attığı mesajlara kaydı.

B: Günaydın, bebeğim. (08.34)