Waas // Bankzitters

~

De wind waait door zijn haar. Na weken, misschien wel maanden, is hij bewust uit zichzelf naar buiten gegaan. Voor het eerst naar buiten omdat hij dat zelf wil, niet vanwege zijn werk. Wel pas in de avond, zodat niemand zijn betraande ogen ziet.

Met zijn handen in zijn zakken loopt hij door de stad. Hij loopt langs het kantoor, maar kijkt er niet echt naar. Het kantoor doet hem even niks op dit moment. Diep in gedachten loopt hij rond. Een tijdje rechtdoor, dan links, rechts, links en weer rechtdoor. Heel bewust loopt hij zijn route. Tot hij zich ineens bedenkt. Zijn handen gaan naar zijn broekzak. Hij haalt er een briefje uit. Na even stil te staan en bedenkelijk te bekijken naar het briefje, draait hij zich om en loopt de exacte route weer terug. Rechtdoor, links, rechts, links en weer rechtdoor. Tot hij weer voor het kantoor staat. Dit keer grijpt het wel zijn aandacht. Hij loopt een stukje erop af. Zijn handen glijden langs de verschillende postbussen van het gebouw. Bankzitters. Deze moet hij hebben. Een diepe inademing gevolgd door een diepe uitademing, maakt hem klaar voor wat er komen gaat. Met zijn hand maakt hij de brievenbus open. Een seconde erna glijdt het briefje erin. Nu is er geen weg meer terug.