Waas // Bankzitters

~

Vandaag was zo'n dag dat hij nog lang op kantoor was om te editten voor zijn eigen video. Morgen komt er na 2 maanden weer een video online op zijn kanaal.

Hij sluit het kantoor af en loopt naar beneden. Bij de brievenbussen blijft hij staan. Iets in hem zegt dat hij moet kijken of er iets van post is. Waarom weet hij niet, maar hij luistert naar dan gevoel.

Een briefje. Het lijkt handgeschreven te zijn, aangezien er geen envelop omheen zit en het papier slordig gevouwen is. Hij maakt het open.

Sorry.
Ik kan niet meer.

Milo

Zijn ogen gaan meerdere keren over het papier heen. Hij kan het niet geloven. Hij weet precies wat er met deze woorden wordt bedoeld. Milo wil niet meer.

Al langere tijd weet hij van zijn mentale problemen. Hij wist alleen niet dat het zo heftig zou zijn. Diep van binnen wist hij dat misschien wel, maar wilde hij er niet aan toegeven. Aan de hele houding en blik van Milo kon je zien dat hij op was. Maar zo op? Hij wist het niet. In ieder geval niet volledig.

Hij moet wat doen. Misschien kan hij hem nog helpen. Misschien is hij al te laat.

Nadenken. Waar zou hij heen kunnen zijn. Het station? Nee, dat zou hij niet durven. Hij kent Milo. Maar waar dan?

Ineens een helder moment. Ineens een ingeving. Een paar weken geleden ging het ook zo slecht met Milo. Hij was blijven slapen, zodat hij Milo kon steunen. Samen liepen ze een beetje door de stad. Tot Milo ineens stil ging staan, zijn ogen dicht deed en de lucht op snoof. "Deze plek maakt me rustig. Het zacht golvende water vooral." Ze stonden op een brug. Een vrij hoge brug.

Geen tijd te verliezen. Hij rent naar zijn auto, struikelt ondertussen nog een keer bijna over zijn voeten, maar stapt uiteindelijk heelhuids in de auto. Als het goed is, is het maar een paar minuten rijden.

Alsjeblieft, wees niet te laat.