Waas // Bankzitters

5.

Maar Milo kon niet meer.

~

Iedereen wilde hem helpen, maar niemand wist hoe. Hij leek in zijn eigen leven te zitten. Hij liep rond als een zombie. Hij leefde in een waas. Een waas rond zijn oude leven.

Een leven waar hij zo gelukkig in was, maar wat nu ineens een verschrikkelijk leven lijkt. Alles kost hem moeite. Alles is net even te zwaar voor hem.

Ze zien hem steeds verder wegzakken. Wegzakken in zijn verdriet. Wegzakken in zijn depressie. En niemand die hem écht kan helpen. Alleen een psycholoog, maar hij blijft weigeren. Elke keer wanneer Matthy tegen hem zegt dat een psycholoog hem wél kan helpen, klapt hij dicht. Een psycholoog is volgens hem niet nodig. Het past niet bij hem. Maar we weten allemaal dat het zo niet langer meer kan.

~

Hij was op kantoor, maar is vroeg naar huis gegaan. Vrijwel meteen na de opnamens, pakte hij zijn spullen om te vertrekken. Matthy bood nog aan om even mee te lopen. Misschien zou het fijn zijn om hebben iemand bij je te hebben, had hij tegen Milo gezegd. Maar het hoefde niet. Zijn vriendin was thuis. Hij redde zich wel.

Hij redde zich helemaal niet.
Hij zei dat alleen maar, zodat hij de jongens en vooral Matthy niet tot last zou zijn. Een paar dagen geleden was Matthy namelijk ook al met hem gaan wandelen. Ze kwamen toen bij een brug en zijn daar even gestopt. Hij had verteld hoe rustig hij kon worden van het golvende water. Het was het enige moment dat hij echt even rust vond. Rust in zijn lichaam, maar vooral ook rust in zijn hoofd.

~

Die middag werd er niet gewerkt op kantoor. Nee, er werd overlegd. Gepraat over de situatie met Milo. Hoe ze ermee om moesten gaan, maar vooral hoe ze Milo er doorheen moesten helpen.

Raoul was de eerste die zei dat hij op een gegeven moment gewoon een psycholoog zou gaan bellen. Misschien diezelfde avond al. Milo kon niet langer zo doorleven. Raoul was van mening dat als Milo beter wilde worden, hij toch echt moest gaan praten met een psycholoog. Bovendien zou die hem kunnen helpen met zijn paniekaanvallen.

Koen en Robbie waren het volledig met hem eens. Matthy staarde afwezig voor zich uit. Hij dacht alleen maar aan hoe boos Milo zou worden zodra zij vertelden dat ze een psycholoog hadden gebeld. Misschien zou Milo dan de vriendschap breken. Opgeven, alsof deze vriendschap nooit had bestaan.

Maar aan de andere kant wist ook Matthy als geen ander dat Milo hulp nodig had. Milo moest beter worden, maar zou hij daarvoor de vriendschap tussen hen willen opgeven? Ja, misschien wel. Hij zou er alles voor over hebben om Milo weer gelukkig te maken.

En dus stemde hij in. Raoul zou deze avond nog een psycholoog bellen. Misschien dat Milo er komende week al heen zou kunnen gaan. Misschien dat de wachtrij lang zou zijn, maar ze moesten Milo echt voor laten. Tenminste dat vond hij. En anders zouden ze op zoek gaan naar een andere psycholoog. Net zo lang tot ze er één hadden gevonden die meteen plek zou hebben. Klinkt als een waterdicht plan toch?

~

En terwijl iedereen langzaam zijn computer afsloot om naar huis te gaan, bleef Matthy zitten. Hij zocht afleiding door een video te editten. Na maanden wilde hij eindelijk weer een video gaan uploaden, maar daarvoor moest er natuurlijk wel een video geëdit zijn. En dat is dus waar hij deze avond mee aan de slag gaat.

"Doei Matt!" Robbie is de eerste die vertrekt. Meteen daarna roept ook Koen dat hij gaat. Beide jongens lopen lachend het kantoor uit. Ook Raoul staat op het punt te vertrekken. "Dag Matt! Niet te lang doorwerken hè?" Matthy grijnst. Dat bepaalde hij zelf wel. Grote kans dat het nachtwerk zou worden.

Nu hij alleen is, kan hij zich volop concentreren. De zachte regen op de ramen zorgen voor een ontspannend geluid. Even hoeft hij niet te denken aan zijn zorgen over Milo. Hij staart even naar buiten, niet wetende dat dit zijn laatste moment van ontspanning is.

Hierna worden alle zorgen alleen nog maar groter.