Waas // Bankzitters

~

Bijna is hij op zijn eindbestemming.

Een koude rilling glijdt over zijn rug. Inmiddels is hij helemaal doorweekt van de regen. Nog steeds boeit dat hem niks. Straks heeft hij er toch geen last meer van.

~

Hij staat stil. Zijn hoofd gaat omhoog. Zijn ogen ontmoeten de sterrenhemel. Ondanks dat er een storm op komst is, zijn er wel een paar sterren te zien.

Inmiddels is het voor even opgehouden met regenen. Zijn ogen gaan van boven naar beneden. Het water glanst in het zachte licht van de maan. Een waas van een soort mist hangt erboven.

Een kalmte vloeit door zijn lichaam.
Nog even en alle pijn is verdwenen.
Nog even volhouden.

~

Hij haalt diep adem. De frisse en koude winterlucht gaat zijn neus in. Een warme uitademing volgt. Hij sluit zijn ogen en herhaalt een aantal keer het diepe in- en uitademen. Het is tijd.

Langzaam, maar behendig, je zou het niet verwachten, klimt hij de reling op. Hij stapt naar de andere kant van de reling. Zijn voeten staan recht naar voren gericht, recht naar het water. Zijn handen houden zich nog krampachtig vast aan de reling. Weer de diepe ademhalingen. Weer zijn ogen die zich sluiten. Zo blijft hij even staan. Een lichte twijfel ontstaat in zijn gedachten, maar het is niet sterk genoeg om hem tegen te houden. Nee, zijn beslissing staat vast. Hij kan niet meer.

~

Wanneer hij zijn ogen weer open doet, is het zijn tijd. Zijn greep aan de relingen wordt zwakker. Langzaam laten zijn vingers los. Één voor één. Tot hij zich nog maar met 1 vinger van elke hand vasthoudt. Hij slikt. Neemt nog één keer alles in zich op. Nog één keer diep ademhalen. En dan kan hij gaan. Dan is het klaar.

"Milo?!" Zijn naam wordt geschreeuwd. Hij kijkt opzij en ziet iemand aan komen rennen. Maar hij reageert er niet op. Hij springt.

Het duurt voor zijn gevoel eeuwen, maar dan landt hij eindelijk in het water. Meteen stokt zijn adem van de kou. Nu ogen sluiten en wachten tot het voorbij is. Nog één keer flitst zijn leven in een waas voorbij.