Waas // Bankzitters

4.

Hij was altijd de grappigste van de groep. Nu is er niks levendigs in hem te vinden. Het valt iedereen op. In video's houdt hij zich vooral op de achtergrond. Zodra hij niet meer per se in beeld hoeft, gaat hij achter de camera staan. Soms zelfs verder van de camera vandaan. Dan staat hij niet eens in de buurt van de camera. Het is alsof hij zich dan even afsluit van de video dan.

Soms excuseert hij zich. Dan loopt hij richting de toiletten. Dit gebeurt steeds vaker. De andere bankzitters gaan dan door met opnemen. Toch valt het ze wel op. Milo blijft steeds vaker steeds langer weg. En als hij dan terugkomt, heeft hij rode ogen. Het zijn betraande ogen. Rode ogen van de tranen. Rode ogen van het huilen.

Ook vandaag was dit weer het geval.
Ook vandaag excuseerde hij zich.
En ook vandaag ging hij richting de toiletten.

Minuten later zat hij daar nog steeds.
Ze begonnen zich al af te vragen waar hij bleef.
Alle vorige keren kwam hij nu ongeveer terug.

Minuten later was hij nog steeds weg.
Ze begonnen zich nu echt zorgen te maken.
Als hij over één minuut nog weg was, dan ging er iemand kijken.

Ook één minuut later was hij nog niet terug.
Vier bezorgde blikken staarden elkaar aan.
Iemand moest bij hem gaan kijken.

Robbie en Koen besloten samen te gaan kijken. Beiden waren ze een beetje angstig voor wat ze zouden aantreffen. Zouden ze Milo überhaupt wel aantreffen?

Bij beiden spookten gedachten over Milo door hun hoofd. Beiden benoemden deze niet. Maar we weten allemaal wat hun grootste angst was. Milo zou op zijn. Hij zou het leven niet meer zien zitten. Misschien was hij weg. Misschien stond hij al bij de trein, misschien heeft hij op kantoor zichzelf wat aangedaan. Ze wisten het niet.

De deur zat niet op slot, maar toch klopten ze aan. Geen reactie. Even kwam de angst weer. Misschien was hij echt weg. Maar na een tijdje hoorden ze ineens een luide snik. Niet veel later een hoge piep. Het klonk alsof er iemand naar ademhaling snakte.

Zonder enige twijfel trok Robbie de deur open. Daar zat hij tegen de muur. Zijn lichaam schokte. Zijn ademhaling was onregelmatig. Robbie knielde al bij hem neer. Milo had het niet door. Die was zo erg aan het hyperventileren dat hij niet eens doorhad dat de deur zojuist open was getrokken. Koen knielde ook bij hem neer, maar stond meteen op toen hij doorhad dat Milo aan het hyperventileren was. Hij rende weg.

"Matt, Nu komen!" Schreeuwde Koen door het hele gebouw. Matthy, die nog met Raoul bezig was voor de video, keek verschrikt op, maar sprintte vrijwel daarna meteen naar waar hij Koen had horen schreeuwen. Koen begeleidde hem naar de toiletten waar Milo zat.

Milo was ondertussen nog hevig aan het hyperventileren. De tranen stroomden over zijn wangen. Zijn zicht was wazig en zijn lichaam trilde en schokte hevig. Zijn handen veegden de tranen weg. Het hielp niks. De tranen bleven maar komen. Zijn handen gingen nu naar zijn hoofd. Met zijn hoofd in zijn handen probeerde hij rustig te worden. Niks werkte. Hij zat midden in een paniekaanval. De zoveelste van deze week.

Robbie zat nog steeds bij hem, maar wist niet goed hoe hij hem moest kalmeren. Alleen Matthy kon dat. Alleen Matthy wist hoe Milo weer rustig kon worden. Maar voor nu deed Robbie ontzettend zijn best. Milo moest gewoon weten dat hij er voor hem was.

~

Met de hand van Matthy op zijn borst kwam Milo eindelijk weer een beetje op adem. Telkens wanneer zijn ademhaling weer dreigde omhoog te gaan, drukte Matthy op zijn borst om de ademhaling te corrigeren. Het werkte.

Moe zakte hij tegen Matthy aan, die hem rustig streelde over zijn hoofd. Gewoon vriendschappelijk, niks meer, niks minder. Een tijdje blijven ze zo zitten. De rest was ondertussen weer terug gegaan naar Raoul. Alleen Matthy was goed, dat wisten ze allemaal.

"Matt, ik ben zo moe. Soms vraag ik me af wat ik hier nog doe." Zachtjes sprak Milo de woorden uit. Vanbinnen schrok Matthy ervan, maar hij herpakte zich en besloot er voor Milo te zijn. "Miel, ooit komt het echt goed. Nog even volhouden oké? Voor mij, voor de jongens, voor Char, voor iedereen. Beloof je dat?" In zijn armen knikte Milo. Een opgeluchte zucht verliet Matthy zijn lijf.

Hij blijft volhouden.
Hij beloofde het.