Στο Ενδιάμεσο

κεφάλαιο 41

έχουν περάσει 4 μέρες μετά από τον καβγά μου με τον μπαμπά μου

ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΨΤΕ

ΕΊΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΙΜΩΡΙΑ

δηλαδή το εννοούσε όντως

και μου αρέσει που ο Φίλιππος μου έλεγε ότι δεν τα εννοεί και ότι είπε το έλεγε πάνω στα νεύρα του

ναι καλα

σοβαρά αυτές τις 4 μέρες δεν βγήκα από το σπίτι

παρά μόνο σχολείο φροντιστήριο σπίτι

και είτε με πήγαινε ο Ανδρέας η αλλιώς ο μπαμπάς μου

δεν εξηγείται αλλιώς απλώς είναι τρελοί

το είπα και στα παιδιά

Στην Σία στον Στέφανο στον Αχιλλέα και στον Λεωνίδα

και δεν μπορούν να κάνουν κάτι και αυτοί

δυστυχώς

από τις σκέψεις μου με διακόπτει ο ήχος της πόρτας

"ποίος;" ρωτάω και το κεφάλι του Ανδρέα ξεπροβάλλει από την πόρτα

αυτός μας έλειπε τώρα

"θα έρθεις κάτω να φάμε; ήρθε και ο μπαμπας" μου λέει και στρεφω το βλέμμα μου αλλού χωρίς να τον κοιτάξω

"Όχι" απαντάω μονολεκτικά και τον ακούω που ξεφυσαει

δεν πρόκειται να πάω

"Τι θα γίνει ρε Νεφέλη κάθε φορά που είναι να φάμε δεν θα έρχεσαι γιατί θα είναι και ο μπαμπας μαζί μας;" ρωτάει και ξεφυσαω εκνευρισμένη

"Ναι Ανδρέα άσε με μόνη μου" του απαντάω απότομα και χωρίς να πει κάτι κλείνει την πόρτα πίσω του

επιτέλους

[...]

"Νεφέλη κοιμάσαι;" ακούω μια φωνή να ψυθιριζει πάνω από το κεφάλι μου και έπειτα ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά

αμέσως σηκώνομαι απότομα πάνω και γυρνάω να δω ποιος είναι

Ο μπαμπάς είναι

Ξεφυσαω

"Εσύ ήσουν;" τον ρωτάω ανακουφισμένη

"Ναι γιατί ποιος νόμιζες ότι ήταν;" με ρωτάει σοβαρός

"κάνεις" του απαντάω απότομα και κοιτάζω αλλού

"Μμ μάλιστα" απαντάει απλώς

"Γιατί με ξύπνησες;" τον ρωτάω

"Ο Ανδρέας λείπει και λέει θα γυρίσει περίπου σε μισή ώρα αλλά εγώ πρέπει να φύγω θα είσαι εντάξει;" με ρωτάει καθώς πάει να μου χαϊδέψει τα μαλλιά αλλά δεν τον αφήνω